Κρίση σ ευχαριστώ!

Παράδοξος τίτλος δε βρίσκετε; Μάλλον όχι ιδιαίτερα, ειδικά αν με ξέρει κανείς. Μερικά καλά της αναθεματισμενης της κρίσης που βίωνουμε όλοι...

Κρίση σε ευχαριστώ γιατί:

Κάνω αυτό που θέλω επαγγελματικά. Προ κρίσης, ο οικογενειακός περίγυρος ήλπιζε πως το παιδί τους θα περνούσε μια ησυχη, στρωμένη ζωή σε μία δουλειά παντοτινή που θα του παρείχε ασφάλεια (μπλιαχ). Ενα πράγμα που δε θα μου ταίριαζε καθόλου είναι υπάλληλος σε γραφειο, καθισμένη ένα οχτάωρο να λιώνουν τα γόνατα και μαζί η όποια δημιουργικότητα. Η απασχόληση μου με τα μωρά είναι ο,τι πιο αναζωογονητικό μπορώ να σκεφτώ σε περιβάλλον εργασιακό. Παιδική ανεμελιά, βόλτες, μυρωδιές βανίλιας, τρυφερότητα, μη καθημερινή τριβή με χιλιους δυο που όποια στραβά τα κουβαλούν παντού μαζί, άνεση, ευθύνη, δημιουργικότητα. Αρνητικό δε βρίσκω ούτε ένα. Ισως γιατί η ενασχόληση με τα μωρά δεν έχει αρνητικά. Ισως εγώ δεν τα βλέπω. Σημασία έχει πως έχει εξαλειφθεί κάθε εργασιακό άγχος και έχει κυριεύσει ωσάν Καλίσι του game of thrones η όρεξη για δημιουργική απασχόληση.

(Απευθυνόμενη ξανά στην κρίση) Ησουν ένας μικρός θάνατος. Η οικονομική δυσπραγία οδήγησε σε ξεμπρόστιασμα ύπουλων ανθρώπων, των κακών συνθηκών διαβίωσης, της χείριστης εκπαιδευτικής ποιότητας, την εκγύμνωση κάθε κοινωνικής και προσωπικής μάσκας. Αρχικά λοιπόν σοκαρίστηκα όταν συνειδητοποίησα πως μισό εκατομμύριο Ελληνες ψήφισαν ελαφρά τη καρδία μία ναζιστική συμμορία που χαρακτηρίζεται όχι μόνο απο μισαλλόδοξες αλλά εμετικές, ψυχοπαθολογικές ιδεοληψίες. Τελικά όμως το σοκ ψήθηκε και έγινε πικρή χαρά. Χαρά γιατι πρέπει να συνειδητοποιώ καθημερινά πού ζω, να μην ξεχνιέμαι, να μην αγνοώ με τι "ωραίους" ανθρώπους έχω να κάνω. Απολιτικ διεφθαρμένα και μίζερα όντα που καταβρόχθισαν σα ζομπι που πάσχουν απο επικίνδυνο ιό ο,τι είχαν να κατασπαράξουν και που τελικά στράφηκαν σε κάτι ανεγκέφαλους μεταλλαγμένους οργανισμούς που τους πέταξαν λίγο σάπιο κρέας.  Στρέφομαι λοιπόν κι εγώ με τη σειρά μου έξω, σε κοινωνίες πιο δίκαιες, δίχως αλληλοσπαραγμό. Μπουφάν έχω, φανέλες ισοθερμικές του παππού έχω. Τη ζέστη εδώ δεν την αντέχω γιατί οι σάπιοι βρωμούν πιο  έντονα στα ζεστά κλίματα και με ενοχλούν.

Ομως πολύ για σαπίλα μίλησα και δε θέλω. Εδώ ειναι μπλογκ χαράς, ανεμελιάς, χρωμάτων και θα εμμείνω στα καλά της κρισάρας. Η οξαποδω λοιπον τόνωσε τις σχέσεις μας με τους φίλους μας σε σημαντικό βαθμό. Δως του τραπέζια στο ένα σπίτι, σιτικά γλυκά στο άλλο, παιχνίδια και κρασιά στο παράλλο και κάπως έτσι περνάει η ζωή μας. Χρειαζόμαστε αλληλοστήριξη, να βρίσκουμε λύσεις, να τρώμε γλυκά, να μην το βάζουμε κάτω. Δεν είμαστε η πιο αδικημένη γενιά. Εμαστε τυχεροί γιατί είχαμε βαλτώσει και ταρακουνηθήκαμε. Ευκαιρία έιναι να αναθεωρήσουμε και για τις απόψεις μας πάνω στην προσωπική ευτυχία.

Δεν ξέρω αν την έχω βρει την προσωπική ευτυχία, νομίζω πως ναι και ας το θεωρούν προκλητικό οι οπαδοί του Σοπεναουερ. Μεσα από την αγάπη μου για τον άντρα μου, τους φίλους μου, την όρεξη για ζωή, ταξίδια, φαγητό και μωρά τη βρίσκω και τη συναντώ καθημερινά. Δε θέλει πολύ ψάξιμο, εδώ μέσα μας είναι κάπου. 

Μία (όμορφη) μέρα από το ημερόλογιο της Little Sunshine

Οταν λείπει ο Βήχος, το πουλάκι χορέυει με τζαζ συντροφιά με το ΤSF JAZZ, la seule radio 100% jazz :) Ξύπνησα  με μία ελαφριά και ανέμελη διάθεση. Εκανα τον γαλλικό μου και έφτιαξα ενα apple crumble με κρέμα αραβοσίτου στα γρήγορα. Αναψα τον ωραιότατο θερμοπομπό μου (καλέ, ξέρετε πως ζεσταίνει το γραφείο;; ουουουου) και έστρωσα τον αρβανιτοκυπριακό υπερμεγέθη ποπουλάκο μου  για να κάτσω λίγο στο κομπιούτερ του αντρός μου. Και ξεκίνησα με μία ανάρτηση σαυτοτοδιαλοfacebook αναφέροντας ξανά Παρισάκι(ΠΟΣΟ ΝΑ ΠΡΩΤΟΤΥΠΗΣΩ ΠΙΑ) και τις αγαπημένες μου φίλες. Μπήκα στο google maps και ξεκίνησα τις βόλτες. Σημείο εκκίνησης η αγαπημένη μου οδός lepic. Πέρασα από το χρωματιστό καφέ της Αμελί και μου μύρισε εσπρέσο και biscotti. Συνέχισα όλο ευθεία, έριξα μάτι στο Moulin Rouge και έφτασα στην οδό Faubourg de Montmartre. Eκεί ήθελα να πάω. Και συγκεκριμένα στο μαγικό και μοσχομυρωδάτο "Α la mere de famille" τον παράδεισο στα σοκολατάκια και στις καραμέλες και στα ροφήματα και στα παγωτά.

Για να ανοίξω την όρεξη στις φιλενάδες μου για ενα ταξίδι στο Παρίσι. Για να ταξιδέψω λίγο. Να πούμε χαζά και να γελάσουμε. Αφου λοιπόν βρήκα και τον σοκολατοπαραδεισο, συνέχισα μέχρι να φτάσω στις όχθες του Σηκουάνα. Αυτό βέβαια το κάνω με το ανθρωπάκι που βολτάρει στους δρόμους και με ένα διπλο κλικ περπατάς κι εσύ μαζί του. Και που δε με πάει το χρυσό μου! Είπα λοιπόν να πάω να χαζέψω το Berthillon, στο Ile de la Cite, Saint Louis, μακράν η καλύτερη παγωτάραααα. Καθε φορά που βρίσκομα σε τούτη τη Θεία Πόλη αξίζει η ουρά που κοντοστέκομαι. Το χάζεψα λοιπόν σα να μουν εκεί, το φαντασιώθηκα αρκετά αλλά μετά λέω "get a real life honey". Ξάφνου λοιπόν αποφασίζω πως η εικονική βόλτα στο Παρίσι αρκεί. Σάββατο είναι, η βόλτα στη γοητευτική Αθηνούλα επιβαλλόταν. Εβαψα τα ματάκια μου, έβαλα το φούξια μολύβι στα μικρά μου χειλάκια, ψεκάστηκα με το θεικό άρωμα flora και το πολύχρωμο σπίτι μου έκανε ώρες να με δει. Περπάτησα περπάτησα ώσπoυ κουράστηκα και ήθελα επειγόντως το λαττε μου. Στο Τesera με πήγε ο δρόμος. Στην όμορφη χορεύτρια κοκκινομάλλα  σερβιτόρα για παραγγελία. Καλέ, πιο ταλαντούχα σερβιτόρα δεν έχω ξαναματασυναντήσει. Πόσο μου αρέσει οταν οι άνθρωποι κάνουν αυτο που αγαπούν και αγαπούν αυτό που κάνουν. Κι εκείνη έλαμπε και φαινόταν σαφώς ευχαριστημένη. Μου παρουσίασε τα φακελάκια με τη ζάχαρη με τόση χάρη που με έκανε να την ποθώ για φίλη."Η μωβ είναι η καστανή, η ροζ η άσπρη και έχω και κυβάκια αν προτιμάς".Τη θαύμασα κιόλας για την όρεξη της.

Υστερα και με συντροφιά το ipad μπήκα να δω τιμές για ταξίδι που θέλω να κάνω δώρο στον αγαπημένο μου την άνοιξη. Χάζεψα κόσμο, τους χαμογέλασα και μου χαμογέλασαν πίσω. Με σύμμαχο την καφείνη σηκώθηκα και πήγα και χώθηκα στα αγαπημένα μου εξάρχεια. Πήγα στο Yesterday's bread και δοκίμασα τα πιο βίντατζ ρουχαλάκια. Συγκρατηθηκα όμως και δεν ψώνισα, όχι ακόμα, not until I find a new job. Η ώρα πέρασε και θυμήθηκα πως έχω να ετοιμάσω ένα σπίτι και κάμποσες λιχουδιές γιατι περιμένω μία φωτεινή αγάπη το βράδυ. Τη λένε Σταυρούλα και καλύπτει το κενό του συζυγου όσο εκείνος είναι σε μία πόλη που τρώνε βατραχοπόδαρα (μπλιαξ). Εσπευσα στο σουπερ μαρκετ και ψώνισα καλούδια για να κάνωμια σειρά μεζέδων που θα ικανοποιήσει κοριτσίστικους ουρανίσκους και θα μας κάνει πιο ανεκτικές στο πιώμα κρασιού. Μανιτάρια με κρασί και μοσχοκάρυδο, πιπεριές με καραμελωμένα κρεμμύδια, μπαγκετίνια με κατίκι και λιαστη ντομάτα και το πιο ωραίο λουκάνικο θα βγάλω για την πριγκηπέσσα μου απόψε. Και πολλά κιλά ξύλα γιατί όλα αυτα καθήμενες δίπλα από το τζάκι θα τα εξαφανίσουμε. Και θα βάλουμε ζεστά πυτζαμάκια και θα πάμε λίγο στη Ρώμη παρέα με το Γουντι Αλεν.
Αυτά και άλλα κοριτσίστικα. Γιατί ακόμα και στην πτωχευμένη Ελλάδα εμείς οι αισιόδοξοι άνθρωποι βρίσκουμε χαραμάδες καλοπέρασης και ανεμελιάς αν και η ανάγκη για φευγιό γίνεται όλο και εντονότερη. Ολα αυτά γίνονται κυρίως μέσω αγάπης. Και μέσω μουσικής. Να είμαστε καλά να τα λέμε συχνότερα. Φιλιά αγαπημένοι μου επισκέπτες!

Βουτιά στο ουράνιο τόξο!

24 Ιουλίου 2012. Δεν ξέρεις πού σε πάει. Το '13 γίνομαι 30 ετών. Πόσο μου αρέσει! Πάντα ονειρευόμουν να γίνω τριάντα. Η μαμά μου πάντα μου έλεγε πως η δεκαετία των πρώτων -άντα είναι η πιο γοητευτική από όλες τους. Εξωτερικά είσαι ακομα μπουμπουκάκι και εσωτερικά έχεις αποκτήσει πολλές μετοχές ωριμότητας. Τι καλά! Κι εγώ κοντά εκεί. Με τις καλές στιγμές να βγαίνουν προς το παρόν νικήτριες απένατι στις κατάξερες μαύρες. Στόχος έιναι να μην υπάρξει ποτέ ισοπαλία των μεν με τις δε.
Και θα πρωτοτυπήσω για άλλη μία φορά λέγοντας τα εξής. Τον τελευταίο καιρό έχω βάλει στο μάτι για μετοίκηση την όμορφη πατρίδα του κύριου Λοχνες. Εκεί κοντά πέρασα ένα από τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου. Δε θέλω όμως να ζω προσκολλημένη στα ωραία του παρελθόντος. Θέλω να κυνηγώ εκείνα τα μικρά γοητευτικά στοιχεία που με συνεπαίρνουν. Βόλτες, νοστιμιές, σπουδές.

Μπορεί να νοικοκυρεύτηκα αλλά δε σταματώ να ξεμυαλίζομαι. Θέλω να γεράσω αεί διδασκόμενη, όχι ακόμα παιδιά. Θέλω ακόμα ενα πτυχίο. Οταν μεγαλώσω πρέπει οπωσδήποτε να γίνω ψυχολόγος και να έρχομαι σε επαφή με μωρά, τι μεγάλη αγάπη που τα χω τα σκατιάρικα! Αν φύγω έξω με αφορμή το πτυχίο, φοβάμαι πως ίσως δεν ξαναγυρίσω πίσω. Θα μου κλείσει ύπουλα το μάτι η  άτιμη οργανωμένη κοινωνία της χώρας που με ενδιαφέρει. Πόσο αδιάφορη να με αφήσει η παρουσία αξιοπρεπούς ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης; Η παρουσία ενός στερεού πυλώνα της κοινωνίας, αυτού της εκπαίδευσης; Πολλοί πειρασμοί σας λέω! Ενα ποδήλατο ως μεταφορικό μέσο, ένα μπλε αδιάβροχο και αντίστοιχες γαλότσες και λύθηκε και το θέμα του ταξιδιού εντός της πόλης. Και όταν ο αέρας θα ξυρίζει γυρνώντας από τη δουλειά, θα εισβάλω οπουδήποτε μου μυρίσει εσπρέσσο και βουτυρίλλα των λατρεμένων scones.

Δε θέλω να είμαι αιθεροβάμων. Πρέπει να στήσω τη ζωή μου. Λειτουργικά και απλά. Δε θέλω χρήματα. Οι μικρές μου πολυτέλειες είναι τα butter cookies, το κόκκινο κρασί, ένα καλό χαρμάνι εσπρέσσο, λιχουδιές και καλά κρεατολαχανικά για μαγειρική που αγαπώωωωωωωωωωω! Ενας φίλος μου είπε τις προάλλες "αποφάσισα να μην παίζω πια άμυνα, το γυρνάω στην επίθεση". Τόσο απλά. Θέλω να βρω κουράγιο και δύναμη από τον εχθρό που λέγεται σωματική κόπωση και να κάνω την καθημερινότητα μου ενδιαφέρουσα. Να μην προσμένω να φτάσουν αυτές οι τοσοδούλες δύο μέρες της εβδομάδας για να ζήσουμε και να περάσουμε καλά. Γιατί ένα Σάββατο και μία Κυριακή μπορούν να σηκώσουν το βάρος των προσδοκιών μίας καταταλαιπωρημένης εβδομάδας; Πόσα να αντέξουν στην πλάτη τους κι αυτές οι έρμες;
Το καλοκαίρι είναι η καταλληλότερη εποχή για σχέδια. Ας μην αφήνουμε την υλοποίηση τους για πολύ μετά. Τώρα που η καθημερινή τρέλλα μισοκρύβεται και ο ήλιος μαζί με την ψυχολογία των διακοπών παραμορφώνουν και κάνουν πιο δελεαστική την πικρή πραγματικότητα, είναι η ώρα να μπουν τα θεμέλια μιας σημαντικής απόφασης. Οχι άλλο επίθεση! Βουτιά στο ουράνιο τόξο!!

Ενας γάμος διαφορετικός από τους άλλους!

Αγαπημένοι μου μπλογκοφίλοι! Και να'μαι πάλι εδώ. Μετά από ένα μήνα τόσο όμορφο, πιο ωραίο απ' ό,τι τον περίμενα, είμαι εδώ να περιγράψω εκείνα τα χρωματιστά γεγονότα. Μεσολάβησε ένα διάστημα όπου ήρθαν πολυαγαπημένα μου πρόσωπα από το εξωτερικό, έγινε ένα αξεπέραστο πάρτυ γάμου, ένα απερίγραπτο ταξίδι και βγήκαν και κάτι αναίσχυντα εκλογικά αποτελέσματα.

Τελικά το να παντρεύεσαι μπορεί να είναι τόσο διασκεδαστικό όσο ένα ρόλερ κόστερ του θανατά στο Σαν Φρανσίσκο. Η προετοιμασία για το γάμο ξεκίνησε ενάμιση μήνα πριν. Τελευταία στιγμή, χωρίς όμως καμία βιασύνη. Ενα σουπερ πάρτυ είχαμε να ετοιμάσουμε και σχεδόν τίποτε άλλο. Για το γάμο καθαυτό ελάχιστα πράγματα. Ενα νυφικό ρετρό φόρεμα μέσω ιντερνετ(http://www.monsoon.co.uk/amrit-bridal-dress/invt/15328541), ιδέες για μπομπονιέρες απο αγγλικά site (πολύ παραπάνω πρωτότυπα από τα ελληνικά) τις οποίες και φτιάξαμε μόνοι μας, καραμέλες baloo για να μπουν μέσα, προσκλητήρια με τρομερά σκίτσα hand made by Kostis Vichos και τέλος. Για το παρτυ θέλαμε κατιτίς παραπάνω. Ενισχυτές, ηλεκτρικά όργανα και πολλές μπύρες. Αφθονες μπύρες. Και live κατ οίκον. Με περηφάνεια δηλώνω πως ήταν αν όχι το καλύτερο, απ τα καλύτερα πάρτυ της χρονιάς, χαχα!

Η νυφη κυκλοφορούσε όλη τη νύχτα ξυπόλητη στο πάρκο και ο γαμπρός έχασε τη μνήμη του μετα από τις πρώτες 2 ώρες.

Γιατί βρέθηκαν κολλητοί του γαμπρού που φρόντιζαν να τον ξεδιψάνε την ώρα που έπαιζε για να ξεχάσει την κακιά του τη μοίρα που παντρεύτηκε εμένα. Στους λατρεμένους μας φίλους είχαμε πει να αρχίσουν να έρχονται κατά τις εννέα. Φυσικά δεν πιστεύαμε οτι θα το έκαναν οι ατιμούτσικοι. Κι όμως! Στις 9 νταν άρχισαν να καταφτάνουν οι πρώτοι φίλοι. Και με τεράστια μας χαρά, κανείς δεν έφυγε πριν τις 5 το πρωί. Το σπίτι ήταν στολισμένο με μπύρες, ουίσκι, βόντκες, jaggermeister. Ο κήπος γεμάτος φαναράκια. Και ξάφνου εκεί γύρω στις 11, το σπίτι (να είναι καλά τα πεθερικά για την ευγενή παραχώρηση και αυτοθυσία) γέμισε με 200 άτομα, χαρά, μουσική, μουσικούς με τα όργανα τους, φίλους που γούσταραν να γίνει ένα ατελείωτο jam, φίλους από τα παλιά και τα νέα, δικά μας πρόσωπα. Γιατί καλεσμένοι ήταν μόνο όσοι αγαπάμε και θέλαμε να κάνουμε ένα ωραίο πάρτυ να το μοιραστούμε μαζί τους. Και όλα τα "κακά" ξεκίνησαν στις 11μμ. Να σου ο πρώτος πήρε και φόρεσε το μπάσο του, να τος και ο δέυτερος που στρογγυλοκάθισε στα τύμπανα, να σου και ο λατρευτός κιθαρίστας και ξεκίνησαν τα όργανα με το Θοδωρή στο μικρόφωνο. Και μετά ανέβηκαν κι άλλοι και ξανά άλλοι, οι καλύτεροι, ποτέ δε θα σταματήσω να λέω πόσο περήφανη είμαι για όλους τους. Και πόσο περήφανη και χαρούμενη είμαι και για όλους εμάς τους από κάτω που χορεύαμε, γελούσαμε, περνάγαμε τέλεια , και προπάντων είχαμε ο ένας τον άλλο.  Το παρτυ έληξε τις πρώτες πρωινές ώρες, ο γαμπρός αποσύρθηκε με μέθη. Η νύφη έκατσε με τους τελευταίους, ήπιαμε κάτι τελευταία σφηνάκια και λιώσαμε στο κρεβάτι ως το μεσημέρι.Η κολλητή μου πολυαγαπημένη μου Ελένη ήταν ό,τι καλύτερο στο πλευρό μου. Και ο Γκότζα, ο αλλος ροκ εν ρολ κουμπάρος μας είναι ο ιδανικός κουμπάρος.

Μια άλλη φορά θα γράψω και για το ταξίδι μας, στη μαγικά πολύχρωμη πόλη, τη Νέα Υόρκη. Και μιας και όλα γύρω μου είναι ασταθή και ρευστά, ελπίζω η σχέση μου με εκείνον να είναι πιο σταθερή και φρέσκια για πάντα. Καλά μυαλά εύχομαι, φυλακή στους φασίστες, ψυχραιμία, και πρωτοβουλία. Σε μία Ελλάδα που βυθίζεται, σε κάθε ρεμάλι που θέλει να μας συμπαρασύρει στο βούρκο  αντίσταση και πρωτοβουλία. Ρεμάλια δεν εννοώ μόνο τους τυποποιημένα δακτυλοδεικτούμενους για τη σημερινή κατάσταση πολιτκούς αλλά εμάς τους ίδιους. Ρεμάλι είναι αυτός που επιτίθεται σε συνανθρωπο μου που ψάχνει την επιβίωση του, ρεμάλι είναι ο κάθε ελληνάρας που παραβιάζει κάθε κανόνα οδικής κυκλοφορίας, ρεμάλι είναι ο αγενής και απρόθυμος να εξυπηρετήσει τους συμπολίτες του, ρεμάλι είναι αυτός που πετάει σκουπίδια παντου σα να ναι η βρωμολεκάνη του, ρεμάλι είναι αυτός καβαλάει πεζοδρόμια και καταδικάζει σε ισόβια φυλάκιση τους ανάπηρους ανθρώπους αυτης της χώρας.

Κι επειδή είμαι επηρεασμένη από τις ανάλαφρες αμερικανικού τύπου υπερχαζοταινίες με happy end, θα ολοκληρώσω με τις ιδέες μου για ένα δείπνο με εκείνο το ωραίο το παλλικάρι. Και μιας και σήμερα απεργούν οι αγαπημένοι φαρμακοποιοί, έχω λίγο χρόνο να σχεδιάσω ένα ωραίο δείπνο. Μάλλον θα κάνω εκείνα τα ωραία T-bone που μου είχε φέρει ο μπαμπάκας μου με χειροποίητη Jack Daniel sauce(http://southernfood.about.com/od/bbqsaucemarinade/r/blbb227.htm) συνοδεύομενα από baby potatoes και για γλυκάκι μους φράουλας με βάση τάρτας. Μιαμ μιαμμ. Καλά μυαλά, χαρά, ανθρωπιά, ευγένεια! Φιλιά λατρεμένοι μου μπλογκοφίλοι!

Παιχνίδι!!

Γεια σας και χαρά σας! Κλήθηκα να παίξω ένα παιχνίδι από τη φωτεινή μου φίλη (http://newvoutiaapopshla.blogspot.com/2012/03/blog-post_19.html). Αν και γενικά γράφω μόνο όταν έχω όρεξη να εκδηλώσω κάτι, θα αποκριθώ με χαρά στο κάλεσμα της γιατί είναι φίλη μου, κάνει ωραία γλυκά και λέει ωραία λόγια. Ας απαντήσω λοιπόν, να τις λύσω και την απορία χαχα!



* Ποιο είναι το χρώμα των ματιών που σε συγκινεί περισσότερο;
Με συγκινεί το κατάμαυρο χρώμα, οταν αυτό το έχουν μωρά. Φαίνονται υπέροχα και υπέργλυκα!

* Αν χανόσουν φοβισμένη σ΄ένα δάσος, τι θα σκεφτόσουν (ή τι θα έκανες);
Η πρώτη σκέψη που θα κανα θα ήταν "επιτέλους, ελεύθερη!". Η δεύτερη "ωχ, θέλω τον Κωστή μου". Και η τρίτη, θα έψαχνα για μανιτάρια μέχρι να πεθάνω.


* Αν είχες τη δύναμη να επηρεάσεις τον ήλιο...θα τα έφερνες έτσι ώστε μόνο να ανατέλλει ή μόνο να δύει;
Τίποτα από τα δύο ντε. Αρρωστο να ήταν μόνο μέρα, το ίδιο και να ήταν μόνο νύχτα.

* Ένα παλιό τραγούδι (των Γιώργου Μουζάκη και Γιώργου Γιαννακόπουλου) ρωτούσε "πού θα πάει τέλος πάντων η βαλίτσα"..εσύ πού νομίζεις ότι πηγαίνει και πού θα φτάσει (η βαλίτσα);
Παρίσι ή Νέα Υόρκη!

* Ποιο μέσο μεταφοράς αγαπάς γιατί σου επιτρέπει να κάνεις όνειρα καθώς ταξιδεύεις;
Φυσικά και το αεροπλάνο. Και να συμπληρώσω πως η αγαπημένη μου βόλτα είναι το αεροδρόμιο γιατί θέλω να νιώθω πως μπορώ να φύγω ανά πάσα στιγμή. Σε όποιο προορισμό θέλω. Και να το ξέρει μόνο ένας!

* Ποια είναι η ελπίδα που σε συντροφεύει;
It just takes an air ticket!

* Μπορείς να ταιριάσεις μ΄ένα τραγούδι την κάθε μία εποχή του χρόνου;
Καλοκαίρι: Rhcp- Βlood sugar sex magik
Φθινόπωρο: Babylon circus- La cigarette
Χειμώνας: Katatonia- Soil's song
Ανοιξη: Edith Piaf- Sous le ciel de Paris

* Θέλεις να μου περιγράψεις το ωραιότερο μπαλόνι;

Ενα που να μοιάζει σα λαχταριστό παγωτό!

* Ποιος είναι ο καλύτερος συνδυασμός γεύσης παγωτού και πίνακα ζωγραφικής;
Αν και δεν καταλαβαίνω με τίποτα την ερώτηση θα πω ποιο παγωτό και ποιος πίνακας ζωγραφικής μ αρέσει περισσότερο. Cookies (Nirvana) με μερέντα και Νύχτα στην Αρλ του αγαπημένου Β. Βαν Γκογκ!

* Τι σημαίνει για σένα.."βουτιά από ψηλά";
Υψοφοβία και εφιάλτης στην κυριολεξία, το πολύχρωμο μπλογκ της νεραιδένιας φίλης μου στην μεταφορά!


Σ ευχαριστώ χρωματιστό κορίτσι! Βουρ για σπίτι, ίσως πρώτη μέρα γυμναστήριο και αγαπούλες με τον Βηχουλα στο χρωματιστό μας σπίτι. Α bien tot mes amis!

Βραδινές, δεύτερες σκέψεις

*Τι κάνεις όταν είσαι περήφανη για την απλότητα του χαρακτήρα σου αλλά τα 2 ΧΧ γονίδια που σε κάνουν γένος θηλυκό σου βουίζουν στο αυτί πως λίιιιιιγος ρομαντισμός σε ηρεμεί σαν λεβάντα στη φουρτούνα μίας συμβίωσης με έναν άνθρωπο; Και αν δεν τον έχεις καθόλου, γιατί να νιώθεις ενοχές; Αριστερή και ρομαντική γίνεται;;; Γδύνομαι προκλητικά και ευθαρσώς από κάθε ενοχή και λέω πως γίνεται!
Μου είναι δύσκολο να μαντεύω αν είναι ευτυχής μαζί μου. Μου είναι δύσκολο να κατανοήσω ή να σκαρφιστώ αν το πάθος και ο ενθουσιασμός ο δικός μου έχει καθρέφτη. Με πληγώνει το να βλέπω πως μόνο εγώ βλέπω χρώματα. Ισως κάνω σα μωρό, αλλά έφτασα σχεδόν τα 30 και δύσκολο να αλλάξεις τον πυρήνα της προσωπικότητας μου. Λάμπει μέσα μου ο υπέρτατος ενθουσιασμός για πράγματα που αγαπώ και φουντώνει η μεγάλη απέχθεια προς συνήθειες, ήθη, πιστέυω που με απωθούν.
Πώς να πνίξεις τη χαρά ενός μικρού παιδιού; Δε μου αρέσει να μου πνίγουν τη χαρά μου. Γιατί δεν πνίγεται ουσιαστικά. Πιέζεται και στα πλάγια φουσκώνει. Και μετά σκάει. Και το σκάσιμο κάνει ενα μπαμ σαν εξάτμιση και προκαλεί αμηχανία.
Θέλω ένα πάτωμα σταθερό. Αλλά το πάτωμα αυτό δεν αρκεί. Θέλω και χρώματα στους τοίχους. Και ζωγραφιές, και μυρωδιές απο φρέσκα βουτυρένια κουλούρια στην κουζίνα και τουλίπες στο βάζο.Δε μου φτάνει το πάτωμα. Και αν αυτό είναι κρύο δε μου αρέσει και πολύ. Γιατί είμαι τόσο ενθουσιώδης που ο,τιδήποτε σκοτώνει τις μουσικές από τα αυτιά μου, τις νεραιδούλες από τα μάτια μου, τις μυρουδιές από την αρβανίτικη μυτούλα μου, μου παγώνει την καρδιά.
Κάποτε μου έλεγαν να μην είμαι τόσο συναισθηματική, να επικρατεί η λογική. Ε, λοιπόν αποφάσισα πως η λογική με αφήνει τόσο αδιάφορη, όσο μία είδηση περί εγκαινίων ενος χαμπουργκεράδικου στην Πέτρου Ράλλη. Είμαι 30 χρονών και είμαι περήφανη για τον διάχυτο συναισθηματισμό μου. Αυτός είναι που με χαρακτηρίζει, κυρίως καλο κάνει και αυτός είναι πηγή που αγαπώ τόσο πολύ τους συνανθρώπους μου, που είμαι αριστερή, που αγαπώ τα μωρά, που έχω μάθει να μην κατακρίνω σχεδόν ποτέ τις ψυχολογικές αδυναμίες των άλλων.
Κληρονόμησα εναν εκρηκτικό χαρακτήρα. Εναν χαρακτήρα που στις περισσότερες εκφάνσεις της ζωής μου με εμπνέει. Η μετριότητα και η συναισθηματική μετριοφροσύνη δε με αφορύν καν. Αγαπώ να με αγαπούν αλλά περισσότερο λατρεύω να κάνω ευτυχείς αυτούς που αγαπώ. Στα τριάντα μου αποφάσισα πως είμαι πολύ μικρή ακόμα για να κάνω εκπτώσεις και να συγκρατούμαι. Στα εξήντα θα το ξανασυζητήσω.
 Καλη σας νύχτα αγαπημένοι μου. Αλληλεγγύη, συντροφικότητα και επανάσταση ενάντια στα άσχημα.

*photo:www.fluidr.com/photos/linlaw39

Κουβέντα με φίλους

Λίγα λόγια και καλά ίσως και λίγο μυστικά!


Προς αγαπημένη φίλη "Μην κλαις άλλο, φτάνει. Ξέρω πως η αυτοκαταστροφή είναι γλυκειά, ο πόνος ερεθιστικός αλλά σταματά να τον αγαπάς. Θέλω να φύγει η σκοτινιά σου, μπορεί άραγε ποτέ; Η αυτή σε κάνει πιο όμορφη, μυστήριο κορίτσι; Σ αγαπώ όπως και να΄χει"

Προς ομάδα τεράτων που ενδεχομένως αυτοαποκαλούνται άνθρωποι, λέγονται Χρυση αυγή και αυξάνουν τις επιθέσεις εναντίον συμπολιτών μας με την σιωπη όλων "Κάθε μέρα ονειρεύομαι πως είμαι ο Ντέξτερ και σας καθαρίζω όλους. Κάθε μέρα εύχομαι να πάψετε να υπάρχετε. Μάλλον δεν εύχομαι. Σας καταριέμαι"

Προς παλιο φίλο "Μου λείπεις, σε σκέφτομαι, θέλω κρασί και κουβέντα μαζί σου"

Προς παππούλη "Είσαι ο πιο γλυκός άντρας που γνώρισα ποτέ. Μιλούσες ψιθυριστά  όταν κοιμόμουν το μεσημέρι, μου έπαιρνες τα πιο ωραία γλυκά όταν έδινα εξετάσεις να μπω στο πανεπιστήμιο, μου κληροδότησες το υπέροχο χιούμορ σου. Σ αγαπώ"

Προς εκείνον τον Εναν και μοναδικό " Γιατί να σ αγαπώ τοοοοοσο πολύ και γιατί είμαι ακόμα ερωτευμένη μαζί σου; Με εμπνέεις, γελάω τοοοοσο μαζί σου, είσαι υπέροχος μουσικός, ακόμα καλύτερος άνθρωπος και είσαι και Θρύλος!"

Προς φίλη καλή που χαθήκαμε "Μου λειπει η χαρά που μου έδιναν τα μάτια σου τα φωτεινά εξωτικό μου πλάσμα, μου λείπει οτι με έκανες να νιώθω η πιο σημαντική γυναίκα στον κόσμο. H εκδρομή προς Πάργα και παραλίγο Ιταλία είναι από τις αγαπημένες στιγμές στη ζωή μου. Ηλιένια μου λείπεις!"

Προς συμφοιτές εξ Αγγλίας " Ο ωραιότερος χρόνος της ζωής μου. Οι χωρίς αυριο συζητήσεις για τον Μπόγκταν, τα κοκτέηλ μας στο Mint, ο σκατά καπουτσίνο του φακελακίου στο δωμάτιο σου Σπυράκο, η ζωάρα που κάναμε αγαπημένε Μπαντρά." Τα σκέφτομαι όλα αυτά και δε θα λεγα όχι αν τα ξαναζούσα.

Μικρές ανόητες εξομολογήσεις. Σειρά έχει το τζάκι, ο ύπνος στον καναπέ, η παραμερισμένη κουρτίνα στην τζαμαρία για να βλέπω ολοκάθαρα το βουνό που είναι κατακαλυμμένο απο σύννεφο. Εγω κι εκείνο είμαστε μαζί απόψε. Δε μιλάμε πολύ αλλά αγαπιόμαστε. Εγώ κι εκείνο είμαστε απόψε. Α! Κι ένα μπλε κερί σε κηροπήγιο.