Δεν ήθελα να ακούω για Γλυκά Νερά, για βουνό, καθαρό αέρα, ανθρώπινες συνθήκες. Τι με έκανε λάτρη του κέντρου Αθηνων; Ο φόβος μου οτι δε θα είναι όλα κοντά μου, ήθελα να μυρίζω καυσαέριο και να νιώθω ότι είμαι κοντά στους φιλους μου για να μου κάνουν επισκέψεις ανά πάσα στιγμή. Τι ήταν αυτό τελικά; Ανασφάλεια μεγάλη μη μείνω μόνη. Μολις είχα ξεκινήσει μία νέα σχέση με εναν άντρα με τον οποίο ήμουν και είμαι τρελλά ερωτευμένη και με έτρωγε η ανασφάλεια. Ειχα όλα τα καλούδια του θεού, ενα υπέροχο πολύχρωμο σπίτι τέρμα θεού στον Υμηττό και γύρευα κέντρο για να έρχονται οι φίλοι μου.
Τώρα τί γίνεται; Λάτρεψα τη φωλιά μου. Οι φίλοι μου με αγαπούν και αγαπούν να έρχονται εδώ να ξεμένουμε τα Σ/Κ δίπλα στο αναμμένο τζάκι, στα κεριά, στα Βινσάντο μας και στους λιχούδικους μεζέδες που κάνω με τα χεράκια μου. Οι ανασφάλειες έφυγαν, οι φίλοι έρχονται, ο έρωτας έμεινε και στο κρύο αυτό Παρασκευιάτικο βράδυ η ρομαντική διάθεση-αποκύημα του πυρετού που με ταλαιπωρεί μ έκανε να γράψω ετούτα εδώ τα ανούσια πραγματάκια.
