La vie est belle a Paris

La vie est belle a Paris

Τετάρτη 22 Δεκεμβρίου 2010

Πριν πάω δουλειά...

Mία γλυκειά προσωρινή μοναξιά, οι γλυκές μελωδίες της Zaz, τα όνειρα για το νέο έτος, ο φορτωμένος μου εγκέφαλος από σκέψεις, άγχη, έγνοιες περιγράφουν τη miss little sunshine αυτήν ακριβώς τη στιγμή.
Δε μου αρέσει πολύ που απεργούν τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Νιώθω εγκλωβισμένη σπίτι μου, αν και δεν είμαι. Θέλω όμως να χω το μετρό πάντοτε διαθέσιμο για να κάνω την εξόρμηση μου στο όμορφο κέντρο μας. Να, μου λείπουν τυριά από το ψυγείο ας πούμε. Και τυριά νόστιμα. Τυριά που θα πλουτίζουν το λιτό μας δείπνο-μεζέ . Οχι φέτα και παρμεζάνα. Απο ετούτα έχω. Πότε θα πάω να πάρω Πετρωτή, Βικτώρια Θεσ/νίκης, Φορμαέλλα Αράχοβας Παρνασσού, Λαδοτύρι Μυτιλήνης, Σαν Μιχάλη, Μετσοβόνε, Ξινομυζήθρα Κρήτης, Κατίκι Δομοκού, Κρασοτύρι Κω, Μετσοβέλα,Φρουμαέλα Βαλμανδούρας, Μαστέλο Χίου, Μέριου Γραβιέρα Σοχού, Τυροζούλι; Χαχα, προφανώς αστειεύομαι, δεν τα θέλω όλα, ή μάλλον τα θελω αλλά δεν τα σηκώνει το οικογενειακό μου budget (έτσι δεν το λένε;) και η κυτταρίτιδα που ήδη έχω. Αλλα σίγουρα στην επόμενη μου εξόρμηση στη Σοφοκλέους, θα βρεθώ στο αγαπημένο μου Παντοπωλείο της Μεσογειακής Διατροφής να κάνω τις αγορές μου. Και μιας και η μεγάλη μου λατρεία σε αυτήν την ζωή είναι τα ταξίδια και οι παντώς καιρού λιχουδιές, δίνοντας έμφαση στις δεύτερες (λόγω δουλειάς δε μπορώ ακόμα να ταξιδέψω), μόλις το μετρό ξε-απεργήσει θα πάω και στη Ζαλοκώστα, εκεί απέναντι από τον εθνικο κήπο να πάρω τα αγαπημένα μου κουλούρια πορτοκαλιού. Το μαγαζί που μυρίζει ως τη Βασίλισσα Σοφία με τις υπέροχες πίτες του. Δε θυμάμαι το όνομα του, πάντα πάω εκ μνήμης. Χριστούγεννα χωρίς μυρουδιές από πορτοκάλι και πίτες δε γίνονται!
Και λέγοντας για το κέντρο, μόνο αυτό έμεινε να μου αρέσει, να με ταξιδεύει σε κόσμους έξω από αυτό μέσω αυτού. Γενικά δε μου αρέσει καθόλου η Ελλάδα αλλά προς το παρόν δεν έχω τα κότσια να φύγω. Με μερικά δώρα Χριστουγέννων λέω να κάνω λίγη διακόσμηση στο σπίτι, να δώσω μία εσάνς παρισινού αέρα στο διαμέρισμα μας. Και γράφοντας αυτό, τί θυμήθηκα. Οταν πηγαίνω στο Παρίσι, συνήθως νοικιάζω διαμέρισμα ολίγων ημερών (να μια ενδιαφέρουσα και οικονομική πρόταση για όσους ταξιδεύετε σε μεγάλες ευρωπαικές πόλεις!). Ενας λόγος που πηγαίνω εκεί, είναι το γειτονικό διαμέρισμα. Ενα διάρι. Εχει κουζίνα σαν ετούτη την εικονίτσα εδώ αριστερά. Μαγικό. Βλέποντας το, μου έρχονται εικόνες. Εικόνες και μυρουδιές. Μου μυρίζει κρασί και κερί βανίλια. Και καφές από το πρωί. Και βουτυρωμένο κρουασάν.  Στο τραπέζι βλέπω τυριά, κερία, μερικά έχουν χυθεί πάνω στο γυμνό ξύλο. Κι έχει κι ένα μικρό μπαλκονάκι. Με χρωματιστές καρέκλες, ένα κόκκινο τραπεζάκι και πολλά πολλά τριανταφυλλάκια σε μικρές γλάστρες. Μηπως να φέρω κι εγώ εκείνη την παρισινή διάθεση στο διαμέρισμα μας; ε καλέ μου Κωστή; Ζεστά χρώματα θέλει, χρωματιστά φωτάκια θέλει, πολλά βιβλία θέλει. Cookies στον πάγκο της κουζίνας θέλει, μπόλικο κρασί στο ψυγείο θέλει, cd της γαλλικής τζαζ θέλει, νά τί θέλει!
Και κοιτάζοντας καταλάθος το ρολόι, 15.15 πήγε αυτή η βιαστική ώρα. Ωρα να ετοιμάζομαι να πάω στη δουλειά. Να βάλω την νέα μου κρέμα (Τresor in Love) να μοσχοβολώ στα μωρά μου. Τους αρέσουν οι γκουβερνάντες που μυρίζουν ωραία. Σας ευχαριστω που με κάνατε και ονειροπόλησα πάλι. Muchos besos...

Σάββατο 18 Δεκεμβρίου 2010

Γιατί μαμά;;

Aναρωτιέμαι για πολλά πράγματα τον τελευταίο καιρό.
Γιατί το ξύλο (έλα μωρέ, δυο τρεις ανάποδες ήταν για να λέμε και την αλήθεια) που έφαγε το χατζιδάκι έγινε τέτοιο θέμα, ενώ το ξύλο που τρώει ο Γιώργος, η Μαρία, η Ελένη σε πορείες και άλλες μορφές διαμαρτυρίας δεν αναφέρονται ποτέ μα ποτέ από τα ΜΜΕ;
Γιατί εξακολουθούμε να κάνουμε λαμογιές ενώ η χώρα πάει από το κακό στο χειρότερο; Τόσο ηλίθιοι είμαστε που δεν τρομάζουμε καν από τα προυπάρχοντα λάθη ή τόσο λαμόγια που τίποτα δε μας σταματά;
Γιατί η μία υπέροχη καφετέρια που συχνάζω χρεώνει τον λάττε μου 2.5 ευρώ και μία άλλη που σύχναζα (όχι δεν είμαι τόσο θύμα να εξακολουθώ να πηγαίνω) τον ίδιο καφέ τον κοστολογεί στα 4.5 ευρώ;
Γιατί όλοι μα όλοι γκρινιάζουμε πως όλα μας πάνε στραβά, δουλειά δε βρίσκουμε, αγαθά δεν έχουμε και όταν τους λες "Μα ξέρεις, ό,τι σου περισσεύει, χάρισε το να το πάρει κάποιος άλλος! Ας γίνουμε μία κοινωνία ανταλλαγής αγαθών" κλείνουν τα αυτιά τους και δεν ενδιαφέρονται καθόλου; Μα χαρίζοντας, μπορεί να σου ανταποδώσει κάποτε κάποιος τη χάρη και να σου δωρίσει κάτι που εσύ θεωρείς θησαυρό.
Γιατί δεν υπακούμε στο νόμο που απαγορεύει το κάπνισμα στους κλειστούς χώρους; Μου φαίνεται αδιανόητο που δεν μπορούν να καταλάβουν την ορθότητα του κάποιοι αντάρτες του πάτου.
Γαιτί οι περισσότεροι οδηγοί όταν σταματούν στο κόκκινο, σταματούν ΠΑΝΩ στη διάβαση των πεζών; Το βρίσκω πολύ αγενές και άξεστο.
Γιατί οι μπάτσοι που κάνουν πεζή περιπολία  στο κέντρο της Αθήνας, φλερτάρουν ασύδοτα και ενοχλητικά νεαρές κορασίδες; Είναι δυνατόν τα όργανα της "τάξης" να ξεφτιλίζονται έτσι; Εγώ πάντως απαντώ τόσο άσχημα, όσο θα απαντουσα σε ένα πεζό και προσβλητικό σχόλιο οποιουδήποτε άντρα.
Γιατί νέοι της ηλικίας μου μπορεί να ξέρουν ποιο είναι το λογότυπο της... Φέντι (αν τη λέω καλά αυτή τη φίρμα) ενώ αγνοούν παντελώς το σήμα της ειρήνης, τα χρώματα στις παλαιστινιακές μαντήλες ή απλά τα δικαιώματα που δίνει ο νόμος στη νιότη (π.χ δωρεάν είσοδος σε όλα τα μουσεία και τους αρχαιολογικούς χώρους της Ελλάδας και της Ε.Ε);
Γιατί εξακολουθούμε να ακούμε αραβική μουσική (γιατί τέτοια είναι η δήθεν ελληνική) και αγνοούμε αριστουργήματα μουσικής που ακούγονται στη Δύση και πραγματικά αξίζουν;
Γιατί είμαστε μισαλλόδοξοι οι περισσότεροι και δε βοηθάμε ανθρώπους που έχουν λίγο την ανάγκη μας; Η μήπως ξεσπάμε σε αυτούς διότι νιώθουμε ότι έχουμε πιάσει τόσο πάτο ώστε είμαστε μονάχα δυνατοί απέναντι στους πρόσφυγες και τους μετανάστες που βρίσκονται κάτω από μας οικονιμικά; Πραγματικά κομπλεξικό και ασυγχώρητο.
Γιατί οι δημοσιογράφοι παραμορφώνουν την ιστορία (ως τέτοια αναφέρω όλα τα γεγογονότα που έχουν ήδη συμβεί) και εμείς την χάβουμε με λαιμαργία χωρίς ίχνος καχυποψίας ή κριτικής σκέψης;
 Εχω μυριάδες ερωτήματα που δε σταματούν ποτέ. Αν σκεφτώ κι άλλα θα σας πω. Προς το παρόν θα πάρω τους δρόμους να ψωνίσω συμβολικά δώρα στους αγαπημένους μου με τα πενιχρά χρήματα που χω βάλει στη μπάντα. Hasta luego!

Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου 2010

The make up of the mood!

H miss little Sunshine είναι σπάνια στις μαύρες της. Οι μέρες που διανύουμε είναι το "σπάνια". Δεν ξέρω τί φταίει, πάντως κάτι είναι. Νά σου κάποια προβλήματα υγείας που με στρεσάρουν και τα κάνουν να φαίνονται χειρότερα απ ότι είναι, κάτι  μαύρη διάθεση αγαπημένων μου προσώπων, με κάνουν να θέλω να περάσει ο καιρός αυτός ανεπιστρεπτί.
Χρειάζομαι ξεκούραση, ψυχολογική κυρίως μιας και τα μπεμπάκια με τα οποία εργάζομαι μόνο ξεκούραστα μπορεί να είναι. Ενα ρουφηχτό φιλάκι στο μάγουλο του Τάσου, του Αντρέα και της Ευγενίας και τα ξεχνάς όλα. Προσωρινά. Πάντα κάτι περιμένω και αυτό με κάνει να ελπίζω και να ξεπερνώ εύκολα δυσάρεστες καταστάσεις. Ενα ταξίδι στο Παρίσι για αγορά σοκολάτας, ζεστό κρασί με κανέλα στα σκαλιά της Sacre Coeur και για ποικιλία τυριών στο Bistro Romain, ένα διήμερο στη Λίμνη Ευβοίας με αγαπημένους, χαλαρούς, ακομπλεξάριστους φίλους μπορούν σαφώς να μου φτιάξουν τη διάθεση. Οπως το προηγούμενο Σάββατο, τη διάθεση μου έφτιαξε κάτι πολύ πιο απλό. Ο ανανεωμένος Ελευθερουδάκης στην Πανεπιστημίου, κάθε όροφος και μία ανακάλυψη. Από τον πρώτο κιόλας όροφο η μυρουδιά του καφέ σε συνδυασμό με την ανάγνωση διηγημάτων ρομαντικού ή ψυχολογικού ενδιαφέροντος με έκανε χαρούμενη. Ο καταπληκτικός οδηγός αυτοεκμάθησης ισπανικών (τον οποίο και παρήγγειλα για δώρο χριστουγέννων στον αγαπημένο μου αντρούλη!) μου άνοιξε επίσης νέους ορίζοντες πρόκλησης. Μερικά πρωινά Σαββάτου, θα ανάβω τζάκι και θα κάνω μοναχούλα μου μαθήματα ισπανικών,θου θου θου. Ομορφο κι αυτό!
Ξαφνικά νιώθω καλύτερα. Πολύ καλύτερα. Ηδη γράφοντας για τις μικρές χαρές που με κάνουν ευτυχισμένη, νιώθω ανακουφισμένη. Τι άλλο με αναζωογονεί; Ενας πρωινός περίπατος με τη μαμά μου στα στενά κάτω από το Σύνταγμα. Ναι ναι, γέλια ανέμελα και κουτσομπολιό για όλα τα μη αγαπητά μας πρόσωπα. Κέρασμα μαμάς, συζητήσεις περί ανέμων και υδάτων, σαλάτα ρόκας με καραμελωμένα καρύδια και τυρί μετσόβου σε αγαπημένο μας στέκι σίγουρα λειτουργούν ψυχοθεραπευτικά πάνω μου. Κι άλλα πολλά. Αυθόρμητο κάλεσμα άπό τον Κωστή μου για περίπατο γύρω γύρω από την Ακρόπολη και καφές στο Θησείο. Οχι σε εκείνα τα καγκουρεξ καφέ στην αρχή της Ηρακλειδών, αλλά στα άλλα, τα πιο φωτεινά και χρωματιστά που βρίσκονται στον ίδιο δρόμο, λίγο πιο κάτω, κάνε υπομονή και θα τα δεις. Ευχαριστώ Κωστή μου που μου τα μαθες. Νομίζω πως δε σταματώ εδώ. Κι άλλα πράματα με χαροποιούν. Να μαγειρεύω ωραία φαγητάκια και να έρχονται φίλοι να τα τρώμε. Πόσο ωραία ήταν την περασμένη Παρασκευή που ήρθε ο Γιώργος να φάμε εκείνο το κοτόπουλο με σπιτική σάλτσα μέλι-μουστάρδα, εκείνες τις υπεροχες τραγανές πατατούλες, το σαγανάκι χαλούμι, τη σαλάτα με κατίκι δομοκού, λιαστή ντομάτα και παξιμάδι Κρήτης κι εκείνο το υγρό λαχταριστό σουφλέ σοκολάτας.

Ισως πρέπει να επικεντρωθώ περισσότερο σε ετούτες τις στιγμές που με κάνουν να αγαλιάζω. Στις όμορφες στιγμές σαν αυτή που πίνω εσπρέσσο στην Via Veneto στη Ρώμη με το μπαμπάκα μου κάτω από εναν βαθύ μπλε ουρανό και έναν δυνατό μεσογειακό ήλιο. Σαν εκείνη που πίνουμε μπύρες στο δρόμο του Παρισιού με φίλους γεμάτους χιούμορ σαν το Γιώργο, το Δημήτρη και το Vago και πανηγυρίζουμε την πρόκριση του Ολυμπιακού στο Final Four. Καλύτερα να επικεντρώνομαι σε ετούτα παρά στα άλλα τα κακά...