La vie est belle a Paris

La vie est belle a Paris

Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2011

Μαγεμένη σοφίτα, ζεστό κρουασάν

Είδα το Μεσάνυχτα στο Παρίσι. Οχι δε θα γράψω κάτι για την ταινία, τα έχουν πει όλα άλλωστε από το Μαιο που είχε πάει στις Κάννες. Εμένα όμως μου έκανε κάτι. Με έβαλε σε κάτι περίεργες σκέψεις. Αυτές που εμάς, τα μέτρια μυαλά δε μας αφήνουν ποτέ ήσυχους. Τι θα ήμουν αν... Αν ζούσα εκεί, αν ήμουν με εκείνον αντί για τον άλλο, αν έκανα την τάδε δουλειά, αν είχα άλλους γονείς, αν ζούσα σε ένα άλλο μέρος, αν αν αν. Και θέτω στον εαυτό μου το εξής γουντιαλενικό ερώτημα. Τι θα κανα διαφορετικό από τώρα; Ωχ. Μπλακ αουτ και τρομερή παγίδα.
Κι αυθόρμητα όπως ΠΑΝΤΑ (μα τι κακό και αυτό που έχω;;) απαντώ. Θα πήγαινα αύριο στο Παρίσι. Και μιας και η ερώτηση είναι υποθετική και εγώ στη φαντασιώση μου μπορώ να χωρέσω ό,τι στην ευχή θελήσω, θα απαντήσω με μεγάλη χαρά! Θα μεταφερόμουν στο Παρίσι. θα έσπευδα στο μεσίτη να μου βρει μία όμορφη σοφίτα με κόκκινο τοίχο ή με ιδιοκτήτες δεκτικούς να το βάψω εγώ. Μια σοφίτα στο δέκατο ογδοο διαμέρισμα, κοντά στη Sacre Coeur. Χωμένο κάπου ανάμεσα στη rue des abesses και trois freres. Με ένα διπλό άνετο κρεβάτι και ένα πάπλωμα όλο πούπουλο, χρώματος κυπαρισσί. Και δεκάδες γλαστράκια εσωτερικόυ χώρου. Ενα για κάθε παραθυράκι και κάμποσα για το τραπεζάκι της κουζίνας μπροστα από το ροζ μου χοντρό ψυγείο. Κι ενα διθέσιο δερμάτινο καναπέ. Και ένα μωβ τραπέζι τσίγκινο, από εκείνα του καφενείου με τις αντίστοιχες καρέκλες τους. Και χακί κουρτίνες ινδικού στυλ. Και πολλά λευκά και μαύρα κεριά. Α!! Και τέλος, σειρές απο χρωματιστά φωτάκια σε σχημα τουλίπας να διακοσμούν και τα 32 τετραγωνικά. Τοσα το θέλω.
Και μετά έρχεται η δουλειά. Και επαναλαμβάνω πως μιας και είμαστε στη δική μου φαντασιώση, μπορώ κάλλιστα να κάνω ο,τι μου καπνίσει. Και συνεχίζω με  εκρηκτικό ενθουσιασμό. Βρίσκω ένα χώρο που λέτε εκεί κοντά στην αγαπημενή μου, αληθινή, να τονίσω pub, που βρίσκεται στην οδό Bertes. Και τον κάνω ένα φίνο ελληνικό μαγαζί με τσιπουρα θεσσαλονίκης, ρακή λεβεντομάνας, ζιβανία της πατρίδας μου της Κύπρου και κάμποσο κρασί. Δυο τρία άτομα προσωπικο και αυτοί καλοί και μόνο φίλοι. Που αγαπούν την υπομονή, την προσμονή και εμένα. Που πιστεύουν στο νέο μας εγχείρημα και ξέρουν να ρισκάρουν. Και όλοι μαζί συνδράμουμε για το νέο μας μαγαζί που θα λέγεται " Au pays des couleurs il ya des animaux" (είναι η πρώτη πρόταση που έμαθα στα γαλλικά και σημαίνει: στη χώρα των χρωμάτων υπάρχουν ζώα). Στην ονείρωξη μου λοιπόν, εγώ εκτός απο την επιμέλεια του χώρου θα έχω και το μενού. Δεκα πιάτα όλα κι ολά θα εχουμε αλλα ολα φτιαγμένα από τα χεράκια μου, και ολα με αγάπη, φαντασία, μεράκι και μεσογειακά υλικά. Σαλάτα ροκας με σάλτσα πεπαλαιωμένου μπαλσάμικου και τυρι μετσοβόνε, σπανάκι με φέτες χαλούμι και σταφίδες, χωριάτικη παραδοσιακή, κεφτέδες, πατάτες φούρνου με πορτοκάλι και μέλι θα αποτελούν ορισμένα από τα νόστιμα, απλά και μερακλιδίκα πιάτα της γαλλικής βερσιόν μου. Και κάθε μέρα και άλλο γλυκό ημέρας. Μια το κανταιφι μου, το οποίο παρεπιπτόντως έχω ξεκινήσει να κάνω τώρα τελευταία και που θα πάει(;) θα το τελειοποιήσω, μελομακάρονα οποιαδήποτε εποχή, γαλακτομπούρεκο που θα είναι στα αλήθεια το αμέσως επόμενο ζαχαρένιο μου εγχείρημα, ραβανί με έντονη τη γεύση του πορτοκαλιού και ινδοκάρυδο στην κορυφή και λοιπά και λοιπά. Και ένα ποδήλατο θα έχω, αν και για τις περιοσσότερες μετακινήσεις μου εκεί θα είναι τα δυο, όχι και τόσο καλλίγραμμα μου πόδια.
Και τα βράδεια που θα δίνω λίγο χρόνο σε  μένα θα πηγαίνω στα μυστικά μπιστρό να ακούσω κοντραμπάσο και τρομπέτα, να πιω ενα κόκκινο κρασί μπορντώ και να γυρίσω σπίτι διασχίζοντας σε χειμωνιάτικη κατάνυξη κόκκινου ουρανού το παγωμένο αλλα πανεμορφο Παρίσι. Θα χουχουλιάζω στα σκεπάσματα μου μέχρι να ξυπνήσω να πάω να παρω τα καλυτερα βιολογικα προιοντα για το pays des couleurs. Και φυσικά ένα καλό ξύπνημα που σέβεται τον εαυτό του, δε θα παραλείπει ποτέ τον αγαπημενο μου latte εσπρεσο και τα πιο νόστιμα βουτυρωμενα croissants au beurre απο τον βραβευμένο φουρνο της γαλλίας που η ταπεινοφροσύνη των αφεντικών του με κάνει να το αγαπώ σεχταριστικά, τον Levain D Antan. Και να μένω πιστή στους θησαυρόυς του και στην πιο καρεμελενια μηλοπιτα. Ολα αυτά θα τα μοιράζομαι με τον αγαπημενο μου, τι όμορφο να γευματίζεις με την αγάπη σου! Μετά από τέτοιο πρωινό, γεμάτη και δυνατή θα ντύνομαι  με τα ομορφα μου σκουφακια υπό τον ήχο της μελέτης που θα κάνει ο αγαπημένος μου με το sting ray μπάσο του και θα ξεμυτίζω στην αγαπημένη μου πόλη. 
Παρίσι σ αγαπω. Ζωή μου φανταστική σ αγαπω. Αληθινή ζώη σ αγαπω αλλά δε σου είμαι απόλυτα πιστή. Γιατί ο πειρασμός της φαντασίας είναι μεγαλειώδης και γαργαλιστικός. Κι εγώ, γυναίκα με πάθος, δεν της αντιστέκομαι. Καληνύχτα γλυκειά...

Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2011

Αλογο σε Yellow Submarine!

Τι σου μένει για να ακουμπήσεις τώρα που νιώθεις οτι βουλιάζεις; Ενα χαμόγελο μωρού, το πιο νόστιμο πικάντικο κόκκινο κρασί ή ο έρωτας του; Αν θεωρήσουμε την υγεία των αγαπημένων μου προσώπων δεδομένη αυτό που με σηκώνει από το κρεβάτι μου κάθε πρωί είναι εκείνος τον ποίο τόοοοσο αγαπώ. Από μικρή λοιπόν ήμουν απόλυτα εξαρτημένη από τον ανυπέρβλητο μου ενθουσιασμό για πράγματα που λάτρευα να κάνω. Πάντα αυτό ήταν ένα ρίσκο όμως για τα αντικείμενα και τα πρόσωπα του ενθουσιασμού μου. Γιατί σε άλλα είμαι αιώνια πιστή, κολλημένη και άλλα που κάποτε ήμουν προσκολλημένη πάνω τους σήμερα μου προκαλούν αηδία. Χαχα, έτσι ακραία. Κι έτσι απλά.
Σε τι λοιπόν είμαι και θα είμαι πάντα πιστή; Από μωρό παιδί λάτρευα τη μερέντα! Και εκείνο το κρουασαν από το Απολλώνειο, το κρουασάν το υπεργεμισμένο με μερέντα.


Οπως έχω προαναφέρει σε άλλες αναρτήσεις, τα θρίλερ απο ποιότητας μέχρι εκείνα τα σιχαμερομπαντζετ αστεία ταινιάκια ήταν από τους καλύτερους τρόπους ψυχαγωγίας. Από πέντε χρόνων έβαζα κρυφά το ξυπνητήρι στις 2.00πμ (Παρασκεύη ή Σάββατο πάντα) για να ξυπνήσω να δω θριλερ ή τσόντα.



Τσόντα λοιπόν. Πότε είδα την πρώτη μου τσόντα;;; Στα επτά μου ολόδροσα χρονάκια! Γιουπι! Ενα όμορφο ανοιξιάτικο σαββατόβραδο είχαμε πάει με τους γονείς μου, όπως συνηθίζαμε, στο σπίτι του θείου μου εκεί κοντά στη θάλασσα. Κι ενώ οι μεγάλοι έπαιζαν παντομίμα στο τεράστιο μπαλκόνι, εγώ και το ζιζάνιο ο αδερφός μου είπαμε να δούμε λίγη αθώα τηλεόραση. Και τι ανακαλύψαμε στο ζάπινγκ προς τεράστια μας ΧΑΡΑ; Μία άγρια τσόντα με γυναίκες(;;) να συνουσιάζονται με άλογα και πασάδες να χορευόυν τσίτσιδοι σε στάβλο! Η μητέρα μου αντιλήφθηκε το γεγονός τρία τέταρτα αργότερα και η πρώτη προβολή τελείωσε παντελώς άδοξα. Κανένα τραύμα δε μου άφησε, μόνο κέφι και καλή διάθεση.



Κι επειδή, ως συνήθως ξέφυγα, επανέρχομαι. Σε τι άλλο είμαι πιστή διαχρονικά; Στο πάθος μου για τον εσπρέσσο, το καλό κόκκινο και λευκό κρασί, στο φαγητό, στα τυριά, στις τούρτες. Στη ζεστή μηλόπιττα, στο καλό τσουρέκι (πόσο δύσκολο είναι να βρεις ένα πεντανόστιμο σαν αυτό που είχα φάει σε ένα συνοικιακό ζαχαροπλαστείο του Βύρωνα), στην καραμέλα γάλακτος φτιαγμένη από ζαχαρούχο γάλα.




Σε τι άλλο, σε τί αλλο; Εχω πάθος με τις φίλες μου. Και για να είμαι αληθινή, η ζωή και οι συνθήκες αλλάζουν τους ανθρώπους με τους οποίους βρίσκομαι συχνότερα. Λίγους όμως αγαπώ τόσο πολύ και όταν φτάσω σε σημείο να ονοματίσω ένα κοριτσάκι φίλη μου, σημαίνει πως το αγαπώ πολύ. Λατρεύω λοιπόν τις βόλτες μαζί τους, την κατανάλωση ατελειωτων μανιταριών, ρόκας, βαλσάμικου, κατικίου δομοκού και μπλάντυ μέρυ. Τέτοιες ανέμελες στιγμές δεν τις αντικαθιστώ με τίποτα.



Εχω πάθος με τα μωρά. Οχι με όλα αλλά με τα περισσότερα. Τα παρομοιάζω με κουραμπιέδες που δε σε λιγώνουν όμως ποτέ, που μοσχοβολάνε βανίλια και τηγανήτες κανέλας ενώ ταυτόχρονα μπορείς να τα ζουμπήξεις σαν μας μελοους. Μ αρέσει να τα πηγαίνω βόλτα με το μετρό στα στέκια μου, στα δισκοπωλεία και να βλέπουν χρώματα απο σιντι (ο Τάσος είχε ξετρελαθεί με το σχέδιο του Yellow Submarine), σε κήπους και να κόβουμε λουλούδια, στην παραλία να χορεύουμε κομμάτια από το δίσκο Blood sugar sex magik.





Και τώρα στο επίμαχο θέμα. Στον έρωτα ήμουν comme ci comme ca. Απο 4 χρονών με θυμάμαι να ερωτεύομαι. τελικά όμως κατόπιν ώριμης, υπερήλικης, θα λεγα, σκέψης ελάχιστες ήταν οι αληθινές φορές. Και επειδή με τον άνθρωπο μου γουστάρω αληθινά να είμαι μαζί, να κάνουμε όλο αστεία, να τρώμε και να χοντραίνουμε παρέα, να μαλώνουμε για μακακίες, να δοκιμάζω συνταγές και να τα κατεβάζει όλα δίχως κανένα παράπονο, να βλέπουμε Game of thrones πορωμένα, να ακούμε μουσική και να με μαθαίνει κι άλλα, εκείνα τα ωραία τα μεγάλα, να χτυπιόμαστε όταν ο ολυμπιακός τρώει γκολ ή μαστιγώνεται ΑΔΙΚΩΣ από το γεροβασιλακόπουλο, να μου δίνει την πιο ζουμερή μπουκιά του μπον φιλέ του, να πηγαίνουμε βόλτες στην Ακρόπολη και στ αρχαία, να λιώνουν τα πόδια μας σε μουσεία ιμπρεσσιονισμου, να κάνουμε πεζοπορίες και να δροσίζω τα μουστάκια μου με οάσεις πηγών, να τρώμε το βρώμικο μας και ύστερα να γυρνάμε από το κρύο και να κολλάμε  τις πατούσες μας κάτω από τα παπλώματα τα πουπουλένια για να ζεσταθούμε καταλήγω στο συμπέρασμα πως η πίστη για αυτά είναι απαραίτητη για να μπορώ να είμαι τόσο μα τόσο ευτυχισμένη. Πιστεύω τόσο πολύ σε αυτόν που κοντεύω να σκάσω! Και σκοπεύω να πιστεύω πολυυυ καιρό ακόμα, τόσο που με φαντάζομαι γριά, ξεδόντα, άσκημη, καραφλή και στεγνή. 



Αυτά τα ολίγα, πάλι μου βγήκε ανάρτηση από του πουθενά. Αγάπη μωρά μου και υγεία! Και ένας πεφωτισμένος να μας ξαναθυμίσει τί σημαίνει επανάσταση.


υγ: το μωρό της τελευταίας φωτογραφίας είναι ο άντρας μου, ΧΑ ΧΑ ΧΑ (Κωστή συγχώρα με!)