La vie est belle a Paris

La vie est belle a Paris

Παρασκευή 8 Οκτωβρίου 2010

Η ανεργία φέρνει... όνειρα!

"Η ρουφιανιά σήμερα λέγεται καριέρα". Ηταν το πρώτο θέμα στο οποίο κλήθηκα να δώσω γραπτές εξετάσεις στο μάθημα του Γ. Βέλτσου. Αυτές τις μέρες (και δεν ξέρω για πόσο ακόμα) είμαι άνεργη, επομένως δεν είμαι ρουφιάνα! Οχι, δε στεναχωριέμαι. Δεν απογοητέύομαι. Μη σου πω πως ασυνείδητα μπορεί και να χαίρομαι, μπορεί αυτή να είναι η ευκαιρία μου να ζήσω στο Παρίσι. Να βρω δουλειά σε έναν μοσχομυρωδάτο φούρνο στη Μονμάρτη. Να νοικιάσω μια γκαρσονιέρα 23 τ.μ και να την βάψω μπορντό. Και να έχω και μια μικρή μικρή κουζινίτσα με τέσσερις πολύχρωμες καρέκλες. Και πολλά πολλά κεράκια. Και πολλά cd. Και πολλές φωτογραφίες. Και φυσικά τη μηχανή εσπρέσσο μου. Να μου' ρχονται συνεχώς φίλοι απο Ελλάδα και να σχολάω και να τους πηγαίνω στα πιο μυστικά μέρη της πόλης. Στις πιο κρυφές γκαλερί. Στις πιο γοητευτικές τραττορίες. Επίσης όταν πάω κάποτε να ζήσω μόνιμα εκεί, θα ανακαλύψω, ευελπιστώ, σε κάποια φάση κάποιο ωραίο κρασί. Γιατί ξέρω πως έχει ωραία κρασάκια, απλά εγώ είμαι άτυχη στις επιλογές μου. Στην Ελλάδα θα έρχομαι ίσως τα Χριστούγεννα αλλά σίγουρα το καλοκαίρι. Ο φούρνος που θα με εργοδοτεί δε θα μου δίνει και πολλή άδεια. Νομίζω πως τα Χριστούγεννα θα χουμε πολλή δουλειά κάνοντας τέτοια οπότε θα είναι δύσκολο να αποχωρίζομαι τις fete du Noel!


 Οταν μετοικήσω μόνιμα εκεί, λέω να αλλάξω και το στυλ μου. Να γίνω λίγο πιο σικ, να είμαι σαν τις άλλες παριζιάνες. Εδώ στην Αθήνα το χάσαμε το στυλ μας. ΒΛέπεις ομοιομορφία, καλά ντυσίματα αλλά καμία άποψη, καμία προσωπική πινελιά. Εκεί θα τολμήσω παραπάνω. Θα φορώ τις καλτσούλες μου μέχρι το γόνατο και δε θα με νοιάζει το κράξιμο των φίλων. Επίσης θα είμαι χαρούμενη γιατί θέλω να πιστεύω στη μαχητικότητα και την επαναστικότητα της γαλλικής νεολαίας και θα μετέχω σε όσο το δυνατόν περισσότερες πορείες θα με αφορούν. Θα μοιράζομαι το κρασί μου με clauchard φίλους στα σκαλάκια της Sacre Coeur χωρίς φόβο και πάθος. Και μέχρι να κάνω φιλίες, είμαι σίγουρη  πως οι ανέχοντες θα μου κρατήσουν καλή συντροφιά. Επίσης θα πρέπει να βρω έναν καλό μανάβη να προμηθεύομαι τις λιχουδιές τις υγιεινές. Τη ρόκα μου και τα ντοματίνια μου. Ισως διαλέξω την παρακάτω από την οποία ψώνιζε και η Αμελί.

Λάδι θα φέρνω απο την πατρίδα, αξίζει. Τι θυμήθηκα τώρα! Όταν πήγαινα να σπουδάσω στο Λάνκαστερ στην Αγγλία, μία συμφοιτήτρια μου ελληνίδα είχε τη φαεινή ιδέα να κουβαλήσει μαζί της τενεκεδένια γάλατα εβαπορέ για να μην της λείψουν. Jesus! Εγώ νομίζω πως θα χω πιο λογικό υπέρβαρος.
 Τέλος, επειδή η αγορά cd που θα μου κρατούν συντροφιά θα είναι μία μεγάλη μηνιαία δαπάνη, θα προτιμήσω το Quartier latin με τα δισκάδικα με τα μεταχειρσμένα βιβλία και cd. Ρίξτε μια ματιά κάτω αριστερά.
Θα κλείσω λίγο απότομα όπως έκανα και με τις εκθέσεις στο δημοτικό. Μακρηγόρησα άθελα μου αλλά ονειροβατώ μία ζωή. Σήμερα είμαι 27 χρόνων. Θα το κάνω και στα 76 μου, αν ζω. Τώρα πάω να φάω και να πάω στην συγκέντρωση συμπαράστασης στα θύματα του Αγριου Παντελεήμονα. Γεια σας!