Σκέψεις μίας "γραμματιζούμενης" γκουβερνάντας

Το κριαράκι που λατρεύει να αλλάζει επαγγέλματα σαν τα πουκάμισα επανέρχεται δριμύτερο με μεγάλη ανάγη να εκφράσει για ακόμη μία φορά τα εσώψυχα του. Λίγες μέρες ξεκούρασης εδώ στη Λίμνη Ευβοίας  και ένας καβγάς με το γονίδιο μου, με έκαναν να δω καθαρά τί άποψη έχω για το επαγγελματικό μου μέλλον.

 Σου παρουσιάζεται μία ευκαιρία εν καιρώ κρίσης. Φυσικά και την αρπάζεις απ' τα μαλλιά. Είμαι 27 χρόνων, έχω πειραματιστεί αρκετά με δουλειές του ποδαριού που λάτρεψα ή όχι, ή που τουλάχιστον μου εξασφάλισαν οριακά το απαραίτητο χαρτζιλίκι για να μπορώ να κάνω και τα ταξίδια μου στο πολυαγαπημένο μου Παρίσι. Τώρα έρχονται ορισμένα έλλογα όντα (σύμφωνα με τις προσταγές ετούτης εδώ της ελληνικής κοινωνίας) και σου λένε "τέλος στις δουλειές αυτές, ήρθε η ώρα να νοικοκυρευτείς επαγγελματικά¨. Παλαιότερα οι μαμάδες σε ανάγκαζαν να νοικοκυρευτείς με κάποιον άνευρο και αδιάφορο άντρα. Τώρα το μέλλον μας είναι η εργασία, φυσικά προτιμότερο. Ολοι οι γονείς, αυτό ονειρεύονται για τα παιδιά τους. ΜΙΑ ΚΑΛΗ ΕΡΓΑΣΙΑ. Τη λέξη αυτή μου την εύχονται πολύ συχνότερα, απ ότι μου έυχονται πχ υγεία την οποία πολύ πιο πολύ έχω ανάγκη για να ζήσω αι να ξεπεράσω και ορισμένα σοβαρούτσικα προβληματάκια που με απασχολούν αν και είμαι ακόμα  "μικρή".

Το τί είναι βέβαια καλό και σταθερό έχει πλέον αποδομηθεί εντελώς, κατι  που οι γονείς μας καθώς και οι συνομήλικοι εκείνων αδυνατούν να καταλάβουν. Σύνταξη; Η μόνη σύνταξη που γνωρίζω ως δημοσιογράφος είναι αυτή που αφορά κείμενα και γραπτό λόγο εν γένει. Οσο λοιπόν έχω υγεία (πολύ σημαντικό αγαθό κυρίες και κύριοι) και όσο πιάνουν τα όμορφα δαχτυλάκια μου και χεράκια μου, πείνα δε θα περάσω. Τη δουλειά δεν τη φοβάμαι και τις ταμπέλες τις πετώ από πάνω μου. Τι πά να πει έχω δύο πτυχία; Τα γονίδια μου νομίζουν οτι σπούδασα για να γίνω μεγαλο-κάτι. Οχι μαμά και μπαμπά. Σπούδασα για να έχω χιούμορ, για να βρίσκω έξυπνους τρόπους επιβίωσης, για να κατανοήσω κάπως καλύτερα τον κόσμο που ζω, για να ελλίσσομαι στις κατάστασεις και για να είναι πιο εύκολο για μένα να ζήσω όπου χρειαστεί. Ποιος αφήνει πιο εύκολα το χωριό του; Η κυρά Λένα που δεν ξέρει ότι το "επικεφαλής" δεν κλίνεται ή ο Πέτρος που μιλά 2 γλώσσες και λόγω μόρφωσης δε φοβάται; Σπούδασα για να μη φοβάμαι να μάθω τον κόσμο και όχι μόνο και μόνο για να πάρω "τίτλο". Μην ανησυχείτε λοιπόν. Ενα φωτεινό και νεανικό μυαλό φωτίζει και τους πιο σκοτεινούς διαδρόμους, δοκιμάζεται, πειραματίζεται, φεύγει, έρχεται. Και σίγουρα ποτέ δεν πάει χαμένο.

ΦΙΛΕ Η ΦΥΛΗ ΜΑΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΕΣΤΩ ΚΙ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΦΥΛΛΟ ΑΓΑΠΗΣ

Φιλία. Φιλώ στα αρχαία ελληνικά σημαίνει "αγαπώ". Πόσο εύκολα λέμε "να, να η φίλη μου η Κατερίνα, ο Χρήστος, η Αναστασία" κλπ; Εγώ να πω την αλήθεια όχι και τόσο. Οι πραγματικοί μου φίλοι είναι ελάχιστοι (τρεις- τέσσερις). Ενθουσιάζομαι εύκολα, πολύ εύκολα θα λεγα, με ανθρώπους που νομίζω πως μου μοιάζουν λόγω παρόμοιου υποβάθρου ενώ πολλές φορές δε δέχομαι καν να γνωρίσω άτομα που λόγω πεποιθήσεων μπορεί απευθείας να απορρίψω. How sick is that? Παράλογο και όχι διαίσθηση. Δε μπορείς να είσαι διαισθητικός με ανθρώπους που δε γνωρίζεις. Διαισθητική είμαι με τον άντρα μου που επειδή τον αγαπώ και τον ξέρω, τον "διαισθάνομαι" χωρίς να είναι απαραίτη η λεκτική επικοινωνία. Φίλους λοιπόν κάνω αυτούς που έχουν χιούμορ, που είναι έξυπνοι, που δεν κατηγορουύν άλλους φίλους (γιατί σίγουρα αν το κάνει, το κάνει και για τη γράφουσα που δεν κατουρά σε πηγάδι), που έχουν παρόμοιο μορφωτικό επίπεδο με μενα και φυσικά όμοιες θρησκευτικές (δηλαδή ανύπαρκτες) και πολιτικές πεποιθήσεις.
Και εκεί που λες πως όλα είναι ρόδινα, σκάει η βόμβα και ξεροδιάζουν απότομα. Μαθαίνεις οτι προσωπικές ιστορίες που της εξιστόρούσες, τις καρπωνόταν ως δικές της αφηγούμενη τες σε άλλους ! Συνειδητοποιείς ότι σχεδόν τίποτα απο όσα σου χει πει δε στέκει αληθινά και αισθάνεσαι κορόιδο κοροιδεμένο. Πικράθηκα αλλά προχωρώ. Και αν και δε συμφωνώ γενικά με τη ρήση "ουδείς αναντικατάστατος" (όλοι αναντικατάστατοι είμαστε), η εν λόγω κυρία αντικαταστάθηκε κάλλιστα από αξιόλογους ανθρώπους. Αν είχα αγαπήσει σε αυτήν το ψέμμα της και τις ψεύτικες ιστορίες που μου λεγε όμως; Περιπλέκεται η κατάσταση γιατί αν είχα αγαπήσει τα ψέματα, καλώς έκανα και τα άφησα να φύγουν από την ζωή μου. Αν ομως οπως λένε αγαπάς τους φίλους σου όπως είναι, θα έπρεπε να μη με νοιάζουν; Μάλλον όχι γιατί και η ίδια καμία διάθεση δεν έχει να αποφασίσει να ανοιχτεί, παρά προτιμά να αλλάζει φίλους και ζωές, να επαναλαμβάνει αυτά που εγω άκουγα χρόνια και να κάνει delete σε όσους την έπαιρναν χαμπάρι. Δικαίωμα της. Μου λείπει αλλά με έχει πληγώσει τόσο ώστε το ότι μου λείπει μπορεί να ξεπεραστεί σε μικρότερο χρονικό διάστημα απ ότι αν απλά είχαν χωρίσει οι δρόμοι μας. Την αγαπώ ακόμα και προσπαθώ να την καταλάβω, όπως προσπαθώ να καταλάβω και εμένα και τον άντρα μου, τη μαμά μου, το μπαμπά μου, όλους όσους αγαπώ. Θέλω να τους κατανοώ γιατί ακριβώς τους αγαπώ. Και στη σχέση η επικοινωνία προυποθέτει κατανόηση.

Ξέρω πως τα άνωθεν φαίνονται μπλα μπλα μπλα, αλλά θα επαναλάβω ακόμα μία φορά τον εαυτό μου λέγοντας πως ο χώρος αυτός εδώ είναι ψυχοθεραπευτικός. Κι εσάς τους πέντε που με διαβάζετε, σας υπέρευχαριστώ για την υπομονή σας αν γίνομαι αυτιστική. Λέω λοιπόν πως  επειδή πολύ φοβάμαι πως σε λίγα χρόνια δε θα μας μένει τίποτα άλλο παρά η αγάπη, ελέω χρεωκοπίας, εναπομείναντες φίλοι μου μία παράκληση. ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ. Θέλετε να με βρίσετε για 1200 λόγους; Just do it, I m kind enough to hear you with patience. Θέλετε να πάρω μία μέρα άδεια από τον Ταθούλη και να βγούμε να τα πιούμε μέχρι ολικού ιλίγγου επειδή δεν είστε καλά; ΕΙΜΑΙ ΟΛΗ ΔΙΚΗ ΣΑΣ. Θέλετε να μοιραστούμε τα 600 ευρώ που παίρνω να πάμε να τα φάμε σε γκουρμεδιές και 2ήμερο στο Παρίσι; ΔΙΚΑ ΣΑΣ ΟΛΑ! Δέχομαι τους φίλους μου κατά 100% όπως είναι αρκεί να μην προβαίνουν σε σοβαρές εγκληματικές πράξεις όπως η προδοσία. Μπορώ για τον άντρα της ζωής μου να τα αφήσω όλα και να πάω να μείνω σε μία μεζονέτα στο Μανχάταν για το υπόλοιπο ης ζωής μας (χμμμμμ, υπερβολική θυσία;). Είμαι δοτική με τους έχοντες καλές προθέσεις για να επιβιώσουμε στην ψυχροπολεμική εποχή μας.
Τώρα που ψίχουλα παίρνουμε για μισθούς, σύνταξη θα πάρουμε στα 1009 μας και πρόνοια δε θα χουμε ούτε ακόμα κι αν ο Πουγιόλ έρθει στον Ολυμπιακό, αγαπηθείτε, προσφέρετε, και μην ξεκατινιάζεστε. ΑΓΑΠΗΘΕΙΤΕ!