ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΤΗ ΜΑΝΟΥΛΑ ΜΟΥ ΤΗ ΛΟΥΛΟΥΔΕΝΙΑ!

Τη μαμά μου τη γνώρισα πριν απο 27 χρόνια. Γνωρίζοντας το πρώτο άτομο με το που ήρθα στον κόσμο απέκτησα την πιο όμορφη εικόνα για αυτόν. Ενα τρυφερό απαλό πλάσμα. Μεγαλώνοντας γνώρισα και άλλους αλλά ετούτη παραμένει η αγαπημένη μου. Η ζωή της δεν ήταν πάρα πολύ εύκολη για εκείνη. Ξεσπιτώθηκε με την εισβολή των Τούρκων στο νησί της, σπούδασε επί χούντας με υποτροφίες για να μην επιβαρύνει τους γονείς της, ήταν στο Πολυτεχνείο και στα γεγονότα της Νομικής. Οι δυσκολίες της ζωής δεν ξέρω αν την επηρέασαν τόσο βαθειά, η ηρεμία της και η λογική της όμως κυριάρχησαν και εξακολουθούν να το κάνουν και στα 56 της χρόνια (μαμά σου κοψα 2 χρόνια, χαρτζιλίκι) .
Με έμαθε να αγαπώ να ταξιδεύω στον κόσμο όλο (έτσι λέει γίνεσαι συγκαταβατική με τους ανθρώπους), να μη με νοιάζουν τα πολλά υλικά αγαθά για να είμαι καλά, να είμαι ολιγαρκής και ευγνώμων για ό,τι έχω, να μην κρίνω κανένα αν δεν τον γνωρίσω καλά, να καλλιεργούμαι γιατί η εξωτερική ομορφιά ρυτιδιάζει και φυσικά να μαγειρεύω τόσο ωραίες λιχουδιές σαν εκεινη. Είναι πολύ ευαίσθητη (κι ας προσπαθεί να το πνίξει κάτω από τη στολή του επαγγέλματος της) ενώ ταυτόχρονα έχει απέραντο χιούμορ. Μικρή νόμιζα πως ο μπαμπάς μου είχε πλάκα. Δεν είχα ακόμα ανακαλύψει το ευφυές χιούμορ της Μεροπίτσας μου. Επίσης, είναι πολύ ανοιχτόμυαλη και παρά τα 55 (!!) της χρόνια σήμερα, ανεχεται όλες τις τρέλες και τις νεανικές περιπέτειες που της αφηγούμαστε εμείς τα τρελλά τέκνα της.

Η μαμά μου κάποτε!

Μαμούδα μου να ζήσεις (και το λέω και για εγωιστικούς λόγους γιατί όλοι εμείς σε έχουμε τεράστια ανάγκη), να είσαι καλά, λαμπερή, αφράτη και ζεν όπως είσαι τώρα. Σ αγαπάω θεοαφάνταστα των θεοαφανταστάτων θεοαφάνταστη μου αγάπη!