Να καταρρεύσω;

Τι δε μου πάει όπως το θέλω οεο;;

Δεν έχω δουλειά που να έχει λίγο παραπάνω αμοιβή. Στα 28 μου σκεφτόμουν οτι θα μπορούσα τουλάχιστον να πληρώσω το servvice του αυτοκινήτου.
Ορίζοντας αισιοδοξίας υπήρχε σε μενα μέχρι πρότινος. Να αρχίζω να απελπίζομαι; Να ξεκινήσω να κάνω πλάνα για μετανάστευση; Πού να παώ; Σκωτία μεριά ίσως, στην αγαπημένη μου Τσελέγκα (Ελένη συγνώμη που σε γράφω έτσι δημοσίως, έχω τα emo μου και συγχωρούμαι!).
Αφήνομαι λίιιγο στις λιχουδιές και ο μεταβολισμός μου δε μου κάνει καθόλου το χατίρι. Μία εβδομάδα παραπάνω να φάω σα γουρουνάκι, να η τιμωρία του κιλού.
Επίσης το ΔΝΤ και η miss τροικα ξεσαλώνουν και οι ΜΜΕτζηδες ξυνονται. Αποπροσανατολισμός της κοινής γνωμης λεγεται κυριε γελοιε δημοσιογραφε, ναι, εσας λεω που πρωτοστατουσατε σε επεισόδια της αγαπημένης σας ομαδας πετώντας μπουκάλια και τώρα μας κάνετε και τον ηθικολόγο!

Και σε όλα αυτά που με ταλαιπωρούν, να σου και η άμυνα της ψυχολογίας, αυτό το άγιο φυσικό ηρεμιστικό. Τι με κάνει να ΜΗΝ καταρρεύσω;

Η υγεία μου είναι καλή.
Υπάρχουν καλλιτέχνες ακόμα σε ετούτον εδώ τον Μεσαίωνα που λέγεται Ελλάδα. Ατομα σαν το Θάνο Κιούση (salata band, http://www.youtube.com/watch?v=BrIM4zvyXBM), το Γιώργο Χρυσοστόμου, τη Μαίρη Τσώνη που υπερχειλίζουν από ταλέντο καθαρίζουν ανιδιοτελώς τη σκοτεινιά αυτού του τόπου. Υπάγω και το σινεμά εδώ, τη χαρά που παίρνω όταν βλέπω αριστουργήματα στο ΑΤΤΙΚΟΝ (ο αγαπημένος μου κιν/φος), το αποτυχημένο κρασί που σερβίρουν και με συστηματική επιμονή συνεχίζω να πίνω όταν βλέπω ταινία, το υπερβουτυρωμένο ποπ κορν του και η σουπερ ευκαιρία που χω στο διάλειμμα να κλαψω από χαρά για αυτό που βλέπω και που δεν έχει ακόμα τελειώσει. Ολα αυτά είναι ανεκίμητης αξίας.
Ερωτας. Μου κάνει πιο χαρούμενα τα πρωινά μου, προσθέτει μουσική στη ζωή μου, με νευριάζει, με βγάζει εκτός εαυτού, με διασκεδάζει, με γεμίζει, μου κρατά πάντα ερεθισμένο το συναισθηματικό μου κόσμο. Δίνω τεράστια σημασία εδώ.

Φαγητό. Τα τελευταία χρόνια έχω γίνει μεγάλος λάτρης του φαγητού. Ανέκαθεν μαγείρευα, νομίζω πως γίνομαι καλύτερη, θέλω να ευχαριστώ τους άλλους και εμένα. Θέλω να ταξιδεύω για να τρώω, να δοκιμάζω κρασιά, γλυκά, μυρωδιές.

Φιλία. Χωρίς αυτά τα κορίτσια που ομορφαίνουν τη ζωή μου με την ομορφιά τους, τα γέλια τους, τα κοριτσιστικά τους σίγουρα θα κατέρρεα πιο εύκολα. Οι βόλτες μας στα μπαζααρ, το κρασί μας ενω έξω χιονίζει, το μάθημα που τους κάνω για την πολιτική και την επικαιρότητα, τα ατελείωτα όνειρα μας, οι φιλοφρονήσεις που ανταλλάσσουμε, οι σουρεαλ συζητήσεις μας, τα τρανταχτά μας γέλια, κορίτσια μου σας αγαπώ.

Το Παρίσι. Παρίσι μονάχα που υπάρχεις εγώ είμαι ευτυχισμένη. Τα λατρεμένα μου second hand δισκάδικα στη λεωφορο saint Michel, η πίτσα ντομάτα- παρμεζάνα στον αγαπημένο μου παπαρουνοφούρνο, η πιο ωραια πιτσα στο Πομοντορο, στην αγαπημενη μου γειτονια την Μονμαρτη, το πιο ωραιο κοκκινο ημιξηρο κρασι που εχω εντοπισει στο αγαπημένο μου bar un zebre a Montmartre.

Αποφάσισα απόψε να μην καταρρεύσω. Το αφήνω για άλλη φορα. Μια ισπανικη ομελετα θα σώσει την κατασταση.  Και λίγη απο κείνη τη φτηνή σανγκρία που αποδείχτηκε όμως πεντανόστιμη! A bien tot!