Καφές στον Ελευθερουδάκη, apple crumble στο Windermere

Αγαπημένοι μου μπλογκοφίλοι. Καιρό έχω να γράψω. Και υπάρχουν πολλά που θέλω να πω αλλα όταν πάω να τα γράψω με κουμπιά, με πιάνει η βαρεμάρα και το αφήνω. Πολλά με απασχολούν τον τελευταίο καιρό. Αυτά που απασχολούν τον κόσμο όλο. Αν και είμαι φύσει αισιόδοξη. Απο μικρή η άμυνα μου είναι να μην παίρνω κάποια πράγματα εύκολα βαρέως. Να είμαι στον κοσμάκη μου που μυρίζει μηλόπιτα, έχει αφίσες Λωτρεκ και είναι μπορντώ. Κλεισμένη μέσα στις λιχουδιές μου, στα όνειρα για ταξίδια, για βόλτες. Επίσης είμαι σε μία δουλειά που η ώρα περνά ευχάριστα. Βοηθά και αυτό πολύ. Ο λιχούδης επικεφαλής μου, τα ανέκδοτα για τον Τσακ Νόρρις που δε σταματούν ποτέ κάνουν το χώρο εργασίας εύπεπτο και καλό. Δε μου λείπει τίποτα σε προσωπικό επίπεδο.
Σε συλλογικό όμως επίπεδο μου λείπει η ασφάλεια για το μέλλον μας. Σκέφτομαι πολλά. Να κάνω παιδιά ή μήπως όχι; Το όχι το λέω γιατί ίσως όταν ωριμάσουν να με βρίζουν που τα έβαλα σε τέτοιο γκρίζο κελί. Μετά όμως λέω, και αν δε με βρίζουν; Και αν τους αρέσει η βόλτα στα βιολογικά μαγαζιά των εξαρχείων, ο καφές στον Ελευθερουδάκη, το μπάσσο του μπαμπά τους και οι συναυλίες; Οι άμυνες που σας έλεγα στριμώχνουν την απαισιοδοξία μου στην γωνιά. Και να σου οι ωραίες σκέψεις!
Θέλω να μαζέψω λεφτά να πάω την ανηψιά μου την Αίμιλυ στο Παρίσι. Η για να είμαι ακριβής στην Ντισνευλαντ. Της το χω πει άπειρες φορές. Τις ερεθίζω τις αισθήσεις συνέχεια. Της δείχνω βίντεο με τον Μικυ και το παλάτι της Χιονάτης. Θέλει οπωσδήποτε να πάει λέει σ αυτό το παλάτι. Δεν την πειράζει που είναι λίκο κιτς. Κι εγώ θέλω.
Θέλω να ξαναπάω στο Ελαικο στο Γουδί. Είχα πρωτοπάει το 2007 στο πρώτο Ελαικο που είχε ανοίξει και τώρα έκλεισε. Βαρβαγιάννη πράσινο με ατελειώτους μεζέδες. Γεμιστές πιπιριές, τηγανάδα, τυριά, σαλάτες ρόκα-παρμεζάνα, μανιτάρια με κρασί. Και πολύ ρακόμελο. Περιττό να πω πως τα μπουτάκια μου είχαν θρέψει αρκετά.
Θέλω να μου περάσει ο οξύς πόνος στη μέση που με βασανίζει ξανά αυτές τις μέρες. Εχει 1,5 χρόνο τώρα που πάει και έρχεται. Ισως είναι κατάλοιπο από τον υπερμπέμπη που πρόσεχα μέχρι πρόσφατα. Χαλάλι στον λιχούδη πρίγκηπα.
Θέλω εναν άξιο Πρωθυπουργό με μαγκιά, πυγμή, σθένος. Πολλοί ελληνάρες αρέσκονται στο να προβάλουν τη μαγκιά και την αντρίλλα τους. Βρε απόγονοι του Κολοκοτρώνη που είστε τώρα να κάνετε τους ήρωες;
Θέλω να ξαναγίνουμε δημοκρατική χώρα και να μειωθούν οι φασίστες που έχουν αρχίσει και φυτρώνουν ωσαν αγριόχορτα. Απαίδευτα μουλάρια που κατακρεουργούν την ελληνική γλώσσα και την ιστορία με την παροπιδική "γνώση" τους.
Θέλω να κάνω το γύρο της Αγγλίας αλλά αποκλείοντας όλες τις πόλεις. Να περιπλανηθώ σε πανέμορφα χωριά της επαρχίας. να πιω ντόπιο τσαι και butter bread, μπύρα από τις 7 το απόγευμα και δείπνο σε εστιατόριο με μεσαιωνική ατμόσφαιρα διαλέγοντας από τώρα το επιδόρπιο. Apple crumbleμε custard.
Πολλά θελω είπα η κακομαθημένη. Αυτοχαστουκίζομαι γιατι χτυπά το τηλέφωνο για ύστατη παραγγελία. Ciao!