Καραμελένια γλυκίσματα και αφρίζοντες οίνοι στο Lancaster!

 Θέλω να της κάνω ένα δώρο. Είναι εκεί έξω και θέλω να λάβει πακέτο από τη φιλενάδα της. Ενα πακέτο στοργικό. Βιταμίνες και μουσική. Και παστέλια. Οταν σπούδαζα στην Αγγλία η αγαπημένη μου στιγμή ήταν να ανοίγω τα δεματάκια που μου έστελνε η μαμά Μερόπη. Οχι, δεν έστελνε συχνά. Λίγα και καλά. Κι ενώ όσο είμαι Ελλάδα δεν αγγίζω το παστέλι και τα μουστοκούλουρα, το τί χαρά έκανα να τα λαμβάνω στο Λάνκαστερ δε λέγεται! Ισως η γεύση μου εκεί είχε ξεκομπλεξαριστεί.  Οταν δεν έπινα εσπρεσσάκια (τον εσπρέσσο τον έμαθα από την όμορφη συγκάτοικο μου, τη Σερένα τη Σαρδηνιά), έκανα ελληνικό καφέ γλυκύ. Μοσχοβολούσε ο όροφος. Και τα μουστοκούλουρα της μαμάς γίνονταν ανάρπαστα στο λεπτό αφήνοντας μέχρι και τον ουρανίσκο του γκανέζου του Σίντνυ απόλυτα ικανοποιημένο. Μέχρι και λουκουμάκι του σερβίραμε στο πιατάκι. Και ξετρελαινόταν με το συριανό.
Κι ενώ ξεκίνησα για να γράφω τα δώρα που αρέσουν στους ξενιτεμένους, ο δρόμος με πήγε σε μία από τις ωραιότερες χρονιές της ζωής μου, τη χρονιά που έκανα το μεταπτυχιακό μου στο μεσαιωνικό Λάνκαστερ.

Κάθε Σάββατο, λοιπόν, στηνόταν στην πλατεία του παλιού Δημαρχείου ένα μεγάλο παζάρι (βλέπε πάνω). Κι εκεί έβρισκα σχεδόν πάντα τα καλύτερα (για τα δεδομένα της Αγγλίας) φρούτα, τις καλύτερες ντομάτες ενώ ο Ιταλός μανάβης στον οποίο είχα προτίμηση φρόντιζε πάντα να μου δίνει, δωρεάν παρακαλώ, υπερώριμες ντομάτες για να κάνω τις ντοματένιες μου νόστιμες σάλτσες. Επίσης, εκείνο το παζάρι είναι ένας βασικός λόγος που εκείνη τη χρονιά πήρα 4 κιλάκια. Γιατί οι πάγκοι με τις λιχουδιές στη μισή τιμή από το σούπερ μάρκετ φταίνε για όλα. Εκείνα τα μπισκοτένια γλυκίσματα με καραμέλα γάλακτος και κομματάκια φρούτων μου έκαναν μεγάλη ζημιά.
Αλλες μέρες η ζωή κυλούσε μέσα στο management school. Βράδυ ξεκινούσαμε (7.30 πμ στη βόρεια Αγγλία ήταν μαύρα μεσάνυχτα) με μόνο φως εκείνο το μελαγχολικό πορτοκαλί των δρόμων. Φτάναμε λοιπόν με το Α2 στην κεντρική πλατεία του πανεπιστημίου. Περπατούσαμε μεσ'από τη στοά, συναντώντας πρώτα στα αριστερά μας την καφετέρια των Τούρκων. Μετά από λίγο και στα δεξιά μας ήταν το τμήμα μας. Αλλος κόσμος εκεί μέσα. Φοιτητές ντυμένοι σε στυλ executive κι εμείς πιο χύμα κι από το κρασί που κάνει ο πεθερός μου στο υπόγειο του σπιτιού του. Κι εκεί, να σου οι ατελείωτες ακαταλαβίστικες καμιά φορά διαλέξεις του Μπόγκταν. Οταν ο ρουμάνος είχε τα κέφια του, όλα ήταν φανταστικά. Οταν όμως ήταν σοβαρός, μας κατάπινε ο μηδενισμός του.

Και μετά μεσημέριαζε και γυρνάγαμε στην πόλη, στην ζεστή μας εστία. Και πάλι σκοτάδι. Κανένα πρόβλημα όμως γιατί ήμουν χαρούμενη. Μετά τη συνήθη επίσκεψη στο Sainsbury's, άφιξη στο διαμέρισμα το απόγευμα. Και να η ώρα του δεύτερου και τελευταίου εσπρέσσο της μέρας.Και μετά διάβασμα και βραδινό περπάτημα. Ακολουθούσε ταινία με τα κορίτσια μου και ο πιο γλυκός ύπνος.
Δεν έχω ακόμα πει τίποτα για αυτήν την υπέροχη χρονιά. Μόνο πρώτες, αυθόρμητες, διάσπαρτες σκέψεις εκτοξεύτηκαν. Οι εκδρομές από το πουθενά στο κοντινό Πρέστον, τα αφρίζοντα κρασάκια μας στο δωμάτιο της Τσέλε, η εθιστική μυρωδιά των βιβλίων στην αχανή βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου, το πάμφτηνο εισιτήριο στο σινεμά του campus, τα πιο νόστιμα βιολογικά κέηκ καρότου και η γνωριμία μου με το μεγαλο έρωτα της ζωής μου έκαναν τη χρονιά εκείνη μαγεία με μία υπέργλυκεια νοσταλγία.
Ελπίζω ότι μια μέρα θα γυρίσω. Ισως για να κάνω ένα δεύτερο μεταπτυχιακό που θα με κάνει ακόμα καλύτερο άνθρωπο. Και όχι το χαρτί, αλλά οι μέρες που θα ζήσω προς την ολοκλήρωση του. Αγάπη και σοκολατένια φιλιά!