La vie est belle a Paris

La vie est belle a Paris

Πέμπτη 12 Σεπτεμβρίου 2013

Κρίση σ ευχαριστώ!

Παράδοξος τίτλος δε βρίσκετε; Μάλλον όχι ιδιαίτερα, ειδικά αν με ξέρει κανείς. Μερικά καλά της αναθεματισμενης της κρίσης που βίωνουμε όλοι...

Κρίση σε ευχαριστώ γιατί:

Κάνω αυτό που θέλω επαγγελματικά. Προ κρίσης, ο οικογενειακός περίγυρος ήλπιζε πως το παιδί τους θα περνούσε μια ησυχη, στρωμένη ζωή σε μία δουλειά παντοτινή που θα του παρείχε ασφάλεια (μπλιαχ). Ενα πράγμα που δε θα μου ταίριαζε καθόλου είναι υπάλληλος σε γραφειο, καθισμένη ένα οχτάωρο να λιώνουν τα γόνατα και μαζί η όποια δημιουργικότητα. Η απασχόληση μου με τα μωρά είναι ο,τι πιο αναζωογονητικό μπορώ να σκεφτώ σε περιβάλλον εργασιακό. Παιδική ανεμελιά, βόλτες, μυρωδιές βανίλιας, τρυφερότητα, μη καθημερινή τριβή με χιλιους δυο που όποια στραβά τα κουβαλούν παντού μαζί, άνεση, ευθύνη, δημιουργικότητα. Αρνητικό δε βρίσκω ούτε ένα. Ισως γιατί η ενασχόληση με τα μωρά δεν έχει αρνητικά. Ισως εγώ δεν τα βλέπω. Σημασία έχει πως έχει εξαλειφθεί κάθε εργασιακό άγχος και έχει κυριεύσει ωσάν Καλίσι του game of thrones η όρεξη για δημιουργική απασχόληση.

(Απευθυνόμενη ξανά στην κρίση) Ησουν ένας μικρός θάνατος. Η οικονομική δυσπραγία οδήγησε σε ξεμπρόστιασμα ύπουλων ανθρώπων, των κακών συνθηκών διαβίωσης, της χείριστης εκπαιδευτικής ποιότητας, την εκγύμνωση κάθε κοινωνικής και προσωπικής μάσκας. Αρχικά λοιπόν σοκαρίστηκα όταν συνειδητοποίησα πως μισό εκατομμύριο Ελληνες ψήφισαν ελαφρά τη καρδία μία ναζιστική συμμορία που χαρακτηρίζεται όχι μόνο απο μισαλλόδοξες αλλά εμετικές, ψυχοπαθολογικές ιδεοληψίες. Τελικά όμως το σοκ ψήθηκε και έγινε πικρή χαρά. Χαρά γιατι πρέπει να συνειδητοποιώ καθημερινά πού ζω, να μην ξεχνιέμαι, να μην αγνοώ με τι "ωραίους" ανθρώπους έχω να κάνω. Απολιτικ διεφθαρμένα και μίζερα όντα που καταβρόχθισαν σα ζομπι που πάσχουν απο επικίνδυνο ιό ο,τι είχαν να κατασπαράξουν και που τελικά στράφηκαν σε κάτι ανεγκέφαλους μεταλλαγμένους οργανισμούς που τους πέταξαν λίγο σάπιο κρέας.  Στρέφομαι λοιπόν κι εγώ με τη σειρά μου έξω, σε κοινωνίες πιο δίκαιες, δίχως αλληλοσπαραγμό. Μπουφάν έχω, φανέλες ισοθερμικές του παππού έχω. Τη ζέστη εδώ δεν την αντέχω γιατί οι σάπιοι βρωμούν πιο  έντονα στα ζεστά κλίματα και με ενοχλούν.


Ομως πολύ για σαπίλα μίλησα και δε θέλω. Εδώ ειναι μπλογκ χαράς, ανεμελιάς, χρωμάτων και θα εμμείνω στα καλά της κρισάρας. Η οξαποδω λοιπον τόνωσε τις σχέσεις μας με τους φίλους μας σε σημαντικό βαθμό. Δως του τραπέζια στο ένα σπίτι, σιτικά γλυκά στο άλλο, παιχνίδια και κρασιά στο παράλλο και κάπως έτσι περνάει η ζωή μας. Χρειαζόμαστε αλληλοστήριξη, να βρίσκουμε λύσεις, να τρώμε γλυκά, να μην το βάζουμε κάτω. Δεν είμαστε η πιο αδικημένη γενιά. Εμαστε τυχεροί γιατί είχαμε βαλτώσει και ταρακουνηθήκαμε. Ευκαιρία έιναι να αναθεωρήσουμε και για τις απόψεις μας πάνω στην προσωπική ευτυχία.

Δεν ξέρω αν την έχω βρει την προσωπική ευτυχία, νομίζω πως ναι και ας το θεωρούν προκλητικό οι οπαδοί του Σοπεναουερ. Μεσα από την αγάπη μου για τον άντρα μου, τους φίλους μου, την όρεξη για ζωή, ταξίδια, φαγητό και μωρά τη βρίσκω και τη συναντώ καθημερινά. Δε θέλει πολύ ψάξιμο, εδώ μέσα μας είναι κάπου. 

Δεν υπάρχουν σχόλια: