A letter to daddy (rare for me)

Συνήθως εμείς τα καλομαθημένα παιδάκια γκρινιάζουμε για τους γονείς μας. Σπάνια τους λέμε ευχαριστώ και απόψε έχω μεγάλη ανάγκη να το πω στον τίμιο και καλό άντρα που μ έφερε στη ζωή, το μπαμπά μου (να με συχωρέσετε για το ύφος Μάρθα Βούρτση αλλά με έπιασαν τα συναισθηματικά μου…). Πρόσφατα μία γνωστή μου έχασε το μπαμπάκα της και σκέφτηκα ότι ίσως να μην πρόλαβε ποτέ να του πει όσα θέλει. Και για να πω την αλήθεια, στη δική μου οικογένεια, ο μπαμπάς μου είναι λίγο πιο αδικημένος από εμένα ως προς την έκφραση της αγάπης μου σε εκείνον. Ήθελα λοιπόν αυτή εδώ η ανάρτηση να είναι μία ελάχιστη έκφραση της απεριόριστης αγάπης μου για το μπαμπά.

Ο μπαμπάς μου γεννήθηκε στο Αγκίστρι και μεγάλωσε στην Αίγινα. Τα παιδικά του χρόνια νομίζω πως είχαν αρκετές ψυχολογικές διακυμάνσεις μιας και η ιδιοσυγκρασία της μητέρας του ήταν τουλάχιστον ιδιόρρυθμη ενώ ο πατέρας του ήταν για μεγάλα διαστήματα απών, λόγω του επαγγέλματος του (ναυτικός). Θα μιλήσω για το πώς ήταν αφότου γεννήθηκα.

Μεγάλωσα σε μία οικογένεια με μία μανούλα στοργική και ζεστή, έναν αδερφό sui generis αλλά πάντα ξεχωριστό( με ό,τι θετικό και αρνητικό συνεπάγεται τούτο) και με έναν μπαμπά συχνά κυκλοθυμικό αλλά κατά βάση πολύ πολύ, καλό. Στο παιδικό μου μυαλό τον έχω χαραγμένο με μεγάλη αγάπη και στοργικότητα. Πολλές φορές η απουσία της μητέρας μου (η οποία λόγω της δουλειάς της ήταν αναγκασμένη να πηγαινοέρχεται στη Λάρισα) αντιμετωπιζόταν από το μπαμπά μου με αμηχανία. Τις περισσότερες όμως φορές η ζωή μου μαζί του κυλούσε πολύ ευχάριστα. Βόλτες και πορτοκαλάδα με ανθρακικό στη Γλυφάδα, έξοδοι σε ταβέρνες για μπριζολάκια, λούνα παρκ στα Αηδονάκια και διασκεδαστικούς (;) φίλους του κλόουν κλπ. Ήταν επίσης και πολύ χαδιάρης. Αγαπημένη του στιγμή και παρακάλια να χορεύω στα 8 μου λαμπάντα στην πλάτη του, έτσι μου έλεγε τον ξεκούραζα. Το τί χορό έχω ρίξει εκεί πάνω μην το συζητάτε. Επίσης πριν το μεσημεριανό του ύπνο ήθελε να του διαβάζω παραμυθάκια (ο γλυκούλης μου). Έχει κάνει πολλά λάθη στη ζωή του, αλλά ελάχιστα μπροστά στα καλά, μπροστά σε όλους αυτούς τους εκατοντάδες λόγους που βρίσκω για να τον αγαπώ. Είναι πρότυπο γιατρού (μικρή νόμιζα πως είναι ο Χριστός γιατί ένας ασθενής στο νοσοκομείο όπου είχα πάει μία μέρα να τον επισκεφτώ μου είχε πει πως τον είχε αναστήσει!!), τρυφερός και τίμιος αριστερός που με έμαθε να αγαπώ με το παραπάνω το υπέρτατο δικαίωμα του συνανθρώπου στην αξιοπρεπή ζωή, παρορμητικός και εκρηκτικός (σίγουρα μου το κληροδότησε) και με ιδιότυπο χιούμορ. Μπαμπάκα να ξέρεις πως για μένα είσαι ο καλύτερος μπαμπάς του κόσμου, κι αν δε στο εκφράζω όσο συχνά θα θελα είναι γιατί κομπλάρω κι όχι επειδή δεν το νιώθω. θέλω να συνεχίσω να πηγαίνω μαζί σου πασχαλιάτικα στο Ναό του Ποσειδώνα, ταξιδάκια στην Ευρώπη και να ξέρεις ότι σε υπεραγαπώ και σε ευχαριστώ για όλα όσα έχεις κάνει για μένα. Κι αν δεν είμαι αντάξια των κόπων σου, σου υπόσχομαι ότι όταν θα με αφήσει αυτή η χώρα, η κρίση και άλλες εξωγενείς συνθήκες, σίγουρα θα το κάνω. Σε αγαπώ. Η κορούλα σου.