Πριν πάω δουλειά...

Mία γλυκειά προσωρινή μοναξιά, οι γλυκές μελωδίες της Zaz, τα όνειρα για το νέο έτος, ο φορτωμένος μου εγκέφαλος από σκέψεις, άγχη, έγνοιες περιγράφουν τη miss little sunshine αυτήν ακριβώς τη στιγμή.
Δε μου αρέσει πολύ που απεργούν τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Νιώθω εγκλωβισμένη σπίτι μου, αν και δεν είμαι. Θέλω όμως να χω το μετρό πάντοτε διαθέσιμο για να κάνω την εξόρμηση μου στο όμορφο κέντρο μας. Να, μου λείπουν τυριά από το ψυγείο ας πούμε. Και τυριά νόστιμα. Τυριά που θα πλουτίζουν το λιτό μας δείπνο-μεζέ . Οχι φέτα και παρμεζάνα. Απο ετούτα έχω. Πότε θα πάω να πάρω Πετρωτή, Βικτώρια Θεσ/νίκης, Φορμαέλλα Αράχοβας Παρνασσού, Λαδοτύρι Μυτιλήνης, Σαν Μιχάλη, Μετσοβόνε, Ξινομυζήθρα Κρήτης, Κατίκι Δομοκού, Κρασοτύρι Κω, Μετσοβέλα,Φρουμαέλα Βαλμανδούρας, Μαστέλο Χίου, Μέριου Γραβιέρα Σοχού, Τυροζούλι; Χαχα, προφανώς αστειεύομαι, δεν τα θέλω όλα, ή μάλλον τα θελω αλλά δεν τα σηκώνει το οικογενειακό μου budget (έτσι δεν το λένε;) και η κυτταρίτιδα που ήδη έχω. Αλλα σίγουρα στην επόμενη μου εξόρμηση στη Σοφοκλέους, θα βρεθώ στο αγαπημένο μου Παντοπωλείο της Μεσογειακής Διατροφής να κάνω τις αγορές μου. Και μιας και η μεγάλη μου λατρεία σε αυτήν την ζωή είναι τα ταξίδια και οι παντώς καιρού λιχουδιές, δίνοντας έμφαση στις δεύτερες (λόγω δουλειάς δε μπορώ ακόμα να ταξιδέψω), μόλις το μετρό ξε-απεργήσει θα πάω και στη Ζαλοκώστα, εκεί απέναντι από τον εθνικο κήπο να πάρω τα αγαπημένα μου κουλούρια πορτοκαλιού. Το μαγαζί που μυρίζει ως τη Βασίλισσα Σοφία με τις υπέροχες πίτες του. Δε θυμάμαι το όνομα του, πάντα πάω εκ μνήμης. Χριστούγεννα χωρίς μυρουδιές από πορτοκάλι και πίτες δε γίνονται!

Και λέγοντας για το κέντρο, μόνο αυτό έμεινε να μου αρέσει, να με ταξιδεύει σε κόσμους έξω από αυτό μέσω αυτού. Γενικά δε μου αρέσει καθόλου η Ελλάδα αλλά προς το παρόν δεν έχω τα κότσια να φύγω. Με μερικά δώρα Χριστουγέννων λέω να κάνω λίγη διακόσμηση στο σπίτι, να δώσω μία εσάνς παρισινού αέρα στο διαμέρισμα μας. Και γράφοντας αυτό, τί θυμήθηκα. Οταν πηγαίνω στο Παρίσι, συνήθως νοικιάζω διαμέρισμα ολίγων ημερών (να μια ενδιαφέρουσα και οικονομική πρόταση για όσους ταξιδεύετε σε μεγάλες ευρωπαικές πόλεις!). Ενας λόγος που πηγαίνω εκεί, είναι το γειτονικό διαμέρισμα. Ενα διάρι. Εχει κουζίνα σαν ετούτη την εικονίτσα εδώ αριστερά. Μαγικό. Βλέποντας το, μου έρχονται εικόνες. Εικόνες και μυρουδιές. Μου μυρίζει κρασί και κερί βανίλια. Και καφές από το πρωί. Και βουτυρωμένο κρουασάν.  Στο τραπέζι βλέπω τυριά, κερία, μερικά έχουν χυθεί πάνω στο γυμνό ξύλο. Κι έχει κι ένα μικρό μπαλκονάκι. Με χρωματιστές καρέκλες, ένα κόκκινο τραπεζάκι και πολλά πολλά τριανταφυλλάκια σε μικρές γλάστρες. Μηπως να φέρω κι εγώ εκείνη την παρισινή διάθεση στο διαμέρισμα μας; ε καλέ μου Κωστή; Ζεστά χρώματα θέλει, χρωματιστά φωτάκια θέλει, πολλά βιβλία θέλει. Cookies στον πάγκο της κουζίνας θέλει, μπόλικο κρασί στο ψυγείο θέλει, cd της γαλλικής τζαζ θέλει, νά τί θέλει!

Και κοιτάζοντας καταλάθος το ρολόι, 15.15 πήγε αυτή η βιαστική ώρα. Ωρα να ετοιμάζομαι να πάω στη δουλειά. Να βάλω την νέα μου κρέμα (Τresor in Love) να μοσχοβολώ στα μωρά μου. Τους αρέσουν οι γκουβερνάντες που μυρίζουν ωραία. Σας ευχαριστω που με κάνατε και ονειροπόλησα πάλι. Muchos besos...