Αλογο σε Yellow Submarine!

Τι σου μένει για να ακουμπήσεις τώρα που νιώθεις οτι βουλιάζεις; Ενα χαμόγελο μωρού, το πιο νόστιμο πικάντικο κόκκινο κρασί ή ο έρωτας του; Αν θεωρήσουμε την υγεία των αγαπημένων μου προσώπων δεδομένη αυτό που με σηκώνει από το κρεβάτι μου κάθε πρωί είναι εκείνος τον ποίο τόοοοσο αγαπώ. Από μικρή λοιπόν ήμουν απόλυτα εξαρτημένη από τον ανυπέρβλητο μου ενθουσιασμό για πράγματα που λάτρευα να κάνω. Πάντα αυτό ήταν ένα ρίσκο όμως για τα αντικείμενα και τα πρόσωπα του ενθουσιασμού μου. Γιατί σε άλλα είμαι αιώνια πιστή, κολλημένη και άλλα που κάποτε ήμουν προσκολλημένη πάνω τους σήμερα μου προκαλούν αηδία. Χαχα, έτσι ακραία. Κι έτσι απλά.

Σε τι λοιπόν είμαι και θα είμαι πάντα πιστή; Από μωρό παιδί λάτρευα τη μερέντα! Και εκείνο το κρουασαν από το Απολλώνειο, το κρουασάν το υπεργεμισμένο με μερέντα.


Οπως έχω προαναφέρει σε άλλες αναρτήσεις, τα θρίλερ απο ποιότητας μέχρι εκείνα τα σιχαμερομπαντζετ αστεία ταινιάκια ήταν από τους καλύτερους τρόπους ψυχαγωγίας. Από πέντε χρόνων έβαζα κρυφά το ξυπνητήρι στις 2.00πμ (Παρασκεύη ή Σάββατο πάντα) για να ξυπνήσω να δω θριλερ ή τσόντα.



Τσόντα λοιπόν. Πότε είδα την πρώτη μου τσόντα;;; Στα επτά μου ολόδροσα χρονάκια! Γιουπι! Ενα όμορφο ανοιξιάτικο σαββατόβραδο είχαμε πάει με τους γονείς μου, όπως συνηθίζαμε, στο σπίτι του θείου μου εκεί κοντά στη θάλασσα. Κι ενώ οι μεγάλοι έπαιζαν παντομίμα στο τεράστιο μπαλκόνι, εγώ και το ζιζάνιο ο αδερφός μου είπαμε να δούμε λίγη αθώα τηλεόραση. Και τι ανακαλύψαμε στο ζάπινγκ προς τεράστια μας ΧΑΡΑ; Μία άγρια τσόντα με γυναίκες(;;) να συνουσιάζονται με άλογα και πασάδες να χορευόυν τσίτσιδοι σε στάβλο! Η μητέρα μου αντιλήφθηκε το γεγονός τρία τέταρτα αργότερα και η πρώτη προβολή τελείωσε παντελώς άδοξα. Κανένα τραύμα δε μου άφησε, μόνο κέφι και καλή διάθεση.



Κι επειδή, ως συνήθως ξέφυγα, επανέρχομαι. Σε τι άλλο είμαι πιστή διαχρονικά; Στο πάθος μου για τον εσπρέσσο, το καλό κόκκινο και λευκό κρασί, στο φαγητό, στα τυριά, στις τούρτες. Στη ζεστή μηλόπιττα, στο καλό τσουρέκι (πόσο δύσκολο είναι να βρεις ένα πεντανόστιμο σαν αυτό που είχα φάει σε ένα συνοικιακό ζαχαροπλαστείο του Βύρωνα), στην καραμέλα γάλακτος φτιαγμένη από ζαχαρούχο γάλα.




Σε τι άλλο, σε τί αλλο; Εχω πάθος με τις φίλες μου. Και για να είμαι αληθινή, η ζωή και οι συνθήκες αλλάζουν τους ανθρώπους με τους οποίους βρίσκομαι συχνότερα. Λίγους όμως αγαπώ τόσο πολύ και όταν φτάσω σε σημείο να ονοματίσω ένα κοριτσάκι φίλη μου, σημαίνει πως το αγαπώ πολύ. Λατρεύω λοιπόν τις βόλτες μαζί τους, την κατανάλωση ατελειωτων μανιταριών, ρόκας, βαλσάμικου, κατικίου δομοκού και μπλάντυ μέρυ. Τέτοιες ανέμελες στιγμές δεν τις αντικαθιστώ με τίποτα.

Εχω πάθος με τα μωρά. Οχι με όλα αλλά με τα περισσότερα. Τα παρομοιάζω με κουραμπιέδες που δε σε λιγώνουν όμως ποτέ, που μοσχοβολάνε βανίλια και τηγανήτες κανέλας ενώ ταυτόχρονα μπορείς να τα ζουμπήξεις σαν μας μελοους. Μ αρέσει να τα πηγαίνω βόλτα με το μετρό στα στέκια μου, στα δισκοπωλεία και να βλέπουν χρώματα απο σιντι (ο Τάσος είχε ξετρελαθεί με το σχέδιο του Yellow Submarine), σε κήπους και να κόβουμε λουλούδια, στην παραλία να χορεύουμε κομμάτια από το δίσκο Blood sugar sex magik.

Και τώρα στο επίμαχο θέμα. Στον έρωτα ήμουν comme ci comme ca. Απο 4 χρονών με θυμάμαι να ερωτεύομαι. τελικά όμως κατόπιν ώριμης, υπερήλικης, θα λεγα, σκέψης ελάχιστες ήταν οι αληθινές φορές. Και επειδή με τον άνθρωπο μου γουστάρω αληθινά να είμαι μαζί, να κάνουμε όλο αστεία, να τρώμε και να χοντραίνουμε παρέα, να μαλώνουμε για μακακίες, να δοκιμάζω συνταγές και να τα κατεβάζει όλα δίχως κανένα παράπονο, να βλέπουμε Game of thrones πορωμένα, να ακούμε μουσική και να με μαθαίνει κι άλλα, εκείνα τα ωραία τα μεγάλα, να χτυπιόμαστε όταν ο ολυμπιακός τρώει γκολ ή μαστιγώνεται ΑΔΙΚΩΣ από το γεροβασιλακόπουλο, να μου δίνει την πιο ζουμερή μπουκιά του μπον φιλέ του, να πηγαίνουμε βόλτες στην Ακρόπολη και στ αρχαία, να λιώνουν τα πόδια μας σε μουσεία ιμπρεσσιονισμου, να κάνουμε πεζοπορίες και να δροσίζω τα μουστάκια μου με οάσεις πηγών, να τρώμε το βρώμικο μας και ύστερα να γυρνάμε από το κρύο και να κολλάμε  τις πατούσες μας κάτω από τα παπλώματα τα πουπουλένια για να ζεσταθούμε καταλήγω στο συμπέρασμα πως η πίστη για αυτά είναι απαραίτητη για να μπορώ να είμαι τόσο μα τόσο ευτυχισμένη. Πιστεύω τόσο πολύ σε αυτόν που κοντεύω να σκάσω! Και σκοπεύω να πιστεύω πολυυυ καιρό ακόμα, τόσο που με φαντάζομαι γριά, ξεδόντα, άσκημη, καραφλή και στεγνή. 

Αυτά τα ολίγα, πάλι μου βγήκε ανάρτηση από του πουθενά. Αγάπη μωρά μου και υγεία! Και ένας πεφωτισμένος να μας ξαναθυμίσει τί σημαίνει επανάσταση.


υγ: το μωρό της τελευταίας φωτογραφίας είναι ο άντρας μου, ΧΑ ΧΑ ΧΑ (Κωστή συγχώρα με!)