Γάμος α λα πολιτά

Αγαπημένοι μου μπλογκοφίλοι. Ηθελα για ακόμη μία φορά να σας εκμυστηρευτώ τις σκέψεις μου. Πόσο μ αρέσει όταν έρχεται αυτή η ώρα! Εχουμε και λέμε λοιπόν... Η Miss little Sunshine μεγάλωσε. Εικοσιοκτώ ολόκληρα χρόνια μετρά η καμπούρα μου. Δεν είμαι πολυ little τώρα πια, αν και στην ανεμελιά θα είμαι πάντα ή τουλάχιστον θα προσπαθώ, αν με αφήσουν ήσυχη τα μέλη της Bilderberg και λοιπών συμμοριών (τρελαίνομαι για ιστορίες συνωμοσιών). Γύρω στην άνοιξη λοιπόν λέμε με τον καλό και όμορφο άντρα μου να πάμε στο δήμ(ι)ο να μας παντρέψει, γιουχου!

Μικρή λοιπόν πίστευα πως ο γάμος είναι ένα ατελείωτο βασανιστήριο. Ελεγα πως συνοδεύεται αυτόματα από την επίπονη γέννηση παιδιού. Κοιλοπονάς να φέρεις στον κόσμο ένα μωρό που μονίμως κλαίει και παραπονιέται για ο,τιδήποτε συμβαίνει στον κόσμο, έχεις έγνοιες, βάσανα, λειψό ύπνο. Ολα αυτά μπορεί και να ισχύουν. Ομως γερνώντας, δε με τρομάζουν πολύ. Είμαι με έναν άνθρωπο που μαζί τού μπορώ να με φανταστώ και ύστερα απο σαράντα χρόνια. Ο λόγος; Είναι πολύ πολύ έξυπνος, έχει πολύ χιούμορ και συνήθως είναι υπεργελαστός. Παίζει και ωραία μουσική και εγώ χορεύω. Συννενοούμαστε μιά χαρά (συνήθως). Επικοινωνούμε σε καλό επίπεδο και επίσης τρώμε το φαγητό μου και χαιρόμαστε τόσο την ώρα του δείπνου (αν και δε με συνοδεύει ποτέ στο κρασί)! Με αυτόν λοιπόν τον άνθρωπο λέμε να παντρευτούμε σε λίγους μήνες. Και το μόνο που ονειρεύομαι για τότε είναι ένα ταξίδι που λέμε να κάνουμε κάπου μακρινά. Και αυτό που επίσης μου αρέσει είναι το πάρτυ που θα κάνουμε για φίλους. Με πολλά κοκτέηλ που θα φτιάξουν οι ειδικοί φίλοι κοκτεηλίστες και πολύ punk rock μουσική να γίνουμε μούσκεμα. Αυτά ονειρέυομαι. Επίσης μιας και θα είναι πολιτικός ο γάμος και τα δημαρχεία τα βρίσκω ξεχασμένα μνημεία τερατώδους γραφειοκρατίας, θα τον κάνουμε μέσα σε ένα πάρκο, σε πνευματικό κέντρο εμείς οι πνευματικοί άνθρωποι. Much better. Με λίγα λουλουδάκια για διακόσμηση και 15-20 δικά μας αγαπημένα πρόσωπα. Γιατί σε ένα γάμο σημασία έχει η αγάπη, η χημεία, η χαρά και το πολύ φαγητό.
Με τούτα λοιπόν και με εκείνα, παύει για τη little sunshine το γεγονός αυτό να είναι εφιαλτικό. Είναι μιά χαρά! Γιατί αγαπημένοι μου φίλοι έπαψε να υπάρχει σοκ στην ιδέα της μόνιμης συμβίωσης. Και αυτά που ονειρεύομαι να κάνω στη ζωή μου συνδυάζονται άνετα μαζί του. Ολα είναι μία ιδέα. Το θέμα είναι πως είναι δύσκολο να σου τύχει να βρεις εκείνο τον κολλητό φίλο που θες να κοιμάσαι και μαζί του. Που σε υπερευχαριστεί το γεγονός πως συμβιώνετε. Που ανυπομονείς να γυρίσεις στο σπίτι από τη δουλειά για να τον δεις. Που σκέφτεσαι με τρεχούμενα τα σάλια τι καλό θα μαγειρέψεις για να φάτε μαζί και να βυθιστείτε στην απόλαυση των γεύσεων. Δεν ανταλλάσω με τίποτα τις βόλτες μας στο κέντρο, τη μπύρα μας στα Εξάρχεια. Το μόνο που θα έδινα να φύγει μακριά είναι τα νεύρα του όταν χάνει ο Ολυμπιακός. Τα άλλα τα κρατάω όλα. Δεν τα ανταλλάσσω με τίποτα.
Μιας και λέμε για φαγητό και είμαι η πρώτη φαγού, να αλλάξω ακαριαία θέμα; Τι καλό να κάνω σήμερα;; Απειρη όρεξη για μπριζόλα μοσχαρίσια με σως πράσινου πιπεριού με μέλι και μουστάρδα βιολογική συνοδεία τηγανητών πατάτων και κόκκινο ημίξηρο κρασί (μόνη θα το πιω). Επιδόρπιο; Μους μερέντας με καραμελωμένια φουντούκια ή γαλακτομπούρεκο; Μάλλον προς το δεύτερο κλίνω. Πάλι τα καταφέρατε βρε άτιμα και μου άνοιξε η όρεξη. Από δω το πάω, απο κει το φέρνω ή  σε Παρίσι καταλήγω την κουβέντα ή σε φαγητό. Τι να το κάνεις που είμαι κορίτσι λιχούδικο; Η psychologie (που λέει κι ένας καλός φίλος) κλείνει την ανάρτηση αυτή στο 97%. Κουράγιο να έχουμε να αντιμετωπίζουμε τα μέλη των τριμερών και ας έχουμε ψυχραιμία να δούμε πού θα βγάλει αυτή η απάνθρωπη,ιδρυματοποιημένη, επικίνδυνη παγκοσμιοποίηση. Σας φιλώ γλυκά.