La vie est belle a Paris

La vie est belle a Paris

Τρίτη 3 Ιανουαρίου 2012

Κι αν φύγω;*

Χρόνια Πολλά και Καλή χρονιά αγαπημένοι μπλογκοφίλοι μου. Δίνω ευχές με δυσπιστία προς τον εαυτό μου, με δυσπιστία προς το μέλλον. Με το ένα πόδι εδώ στην υποτιθέμενη “πατρίδα” και με το άλλο (και όχι μόνο με το πόδι αλλά και με το μυαλό) ήδη μεταναστεύω . Μεταναστεύω σε χώρες όχι τόσο μακρινές γεωγραφικά αλλά μακράν καλύτερες από τη δική μας. Αν και δεν είναι πια δική μας. Την αφήσαμε στην τύχη και στα χέρια ανίκανων χιλιάδων συμπλεγματικών ανθρώπων (και φυσικά θα ήμουν γραφική να χαρακτηρίζω ως τέτοιους μόνο τους πολιτικούς), την αφήσαμε στα χέρια φοροφυγάδων και κουτοπόνηρων ανθρωπάκων.


Αφορμή για την ανάρτηση αυτή, στάθηκε ένα παλιό τεύχος του Έψιλον που ξαναδιάβαζα τις προάλλες για να κοιμηθώ και συγκεκριμένα ένα πολύ ωραίο άρθρο της Ντίνας Δασκαλοπούλου με τίτλο « Κι αν φύγουν;». Ηταν γραμμένο στις 17 Οκτωβρίου του 2010. Τότε που θεωρούσαμε ότι βιώναμε τη χειρότερη μορφή της κρίσης και η σημερινή κατάσταση φαινόταν μόνο κινδυνολογία. Μιλά, εκτός των άλλων, για τη θετικότατη συμβολή των μεταναστών στην ελληνική οικονομία « Η Ελλάδα γερνάει και οι μετανάστες φέρνουν νιάτα. Το 80% των μεταναστών βρίσκεται σε παραγωγική ηλικία (15-64), σε αντίθεση με το 68% των Ελλήνων, ενώ το ποσοστό εκείνων που εργάζονται φτάνει το 94%. Η ένταξη των μεταναστών στην αγορά εργασίας σήμαινε όχι μόνο περισσότερες ασφαλιστικές εισφορές, αλλά και περισσότερα φορολογικά έσοδα. Για παράδειγμα, το συνολικό ποσό των ασφαλιστικών εισφορών και του φόρου εισοδήματος που πλήρωσαν τα νοικοκυριά των μεταναστών το 2004 ήταν 488.000.000 ευρώ».

Με σπινθήρα λοιπόν εκκίνησης τα ανώτερα, προβληματίστηκα και συνάμα ονειρεύτηκα. Προβληματίστηκα διότι η χώρα πλέον δεν είναι αφιλόξενη μόνο για τους μετανάστες που στη ζωή τους μόνο βουνό προβλήματα έχουν αντιμετωπίσει , που η ζωή τους με 100 ευρώ το μήνα θεωρείται πλουσιοπάροχη, που περίθαλψη ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα δε φαντάζονταν να έχουν, που το λεωφορείο Κολωνός- Πέραμα είναι μέσο πολυτέλειας. Η χώρα είναι αφιλόξενη και για εμένα και εσένα. Που μεγαλώσαμε σε σπίτι με θέρμανση και κρέας, με ζεστό νερό στο μπάνιο και δύο παπλώματα στα μεγάλα κρύα. Που μάθαμε στο χαρτζιλίκι της μητέρας και του πατέρα για μία μπύρα και ένα σουβλάκι. Η χώρα γίνεται μαμά ψυχρή, αφιλόξενη για τα παιδιά της. Τα ενηλικίωσε κακήν κακώς, τα αφήνει ξυπόλητα και τα διαολοστέλνει. Μετανάστες και Ελληνες. Ελληνες μετανάστες και το ουσιαστικό γίνεται σαν επιθετικός προσδιορισμός. Και καμία αξία δεν έχει η εθνικότητα. Καμία σημασία η ιθαγένεια. Ισως και να αποτελεί και τροχοπέδη για τη νέα γενιά μεταναστών. Και όπως έχω αναφέρει και σε παλαιότερη ανάρτηση, (βλέπε εδώ) η μόρφωση που λάβαμε εμείς, τα παιδιά των παιδιών της γενιάς του Πολυτεχνείου, είναι αυτή που μας εφοδιάζει με πλούτο και χωρίς φόβο με μπαγκάζια γεμάτα για να ζήσουμε εκεί που θα επιλέξουμε εμείς πως οι κόποι αναγνωρίζονται. Πως εργάζεσαι και δεν είσαι ευγνώμων στον εργοδότη που σου δίνει ψωμί αλλά είναι μία σχέση ανάδρομη. Διότι κι εκείνος θα είναι ευγνώμων γιατί είσαι ανθρώπινος πόρος, παραγωγικός και θετικός. Και για να μην παρεξηγούμαι. Δε μιλώ για τη δική μου εργασία αλλά για το σύνολο. Είμαι από τους ευνοημένους που έχω τη χαρά να δουλεύω σε μία εταιρία αξιοπρεπή με τα επιδόματα της και με όλα της. Εξαίρεση θεωρείται. Εξαίρεση το αυτονόητο;! Δεν απογοητεύομαι. Παίρνω δύναμη. Γι αυτό και νιώθω και αντιφατικά. Η απογοήτευση για τη ζωή εδώ γεννά όνειρα. Γεμίζει δύναμη και κίνητρο.

Η κρίση είναι παντού. Φυσικά. Αλλά εκεί που υπάρχουν υποδομές και οι άνθρωποι δε βιώνουν κάτω από συμπλεγματικές σκιές, τα πράγματα είναι σαφώς καλύτερα. Τρανό παράδειγμα αποτελεί το αγαπημένο μου παραμύθι «Τα τρία γουρουνάκια». Τα αχυρένια σπιτάκια εξανεμίζονται με το φύσημα του κακού λύκου. Τα σπίτια με τα τούβλα είναι σαφώς πιο ανθεκτικά. Και επειδή περισσότερο με χαρακτηρίζει το συναίσθημα και όχι η λογική (αν και εδώ και τα δύο συνηγορούν προς τη φυγή στο εξωτερικό), η ζωή εκεί μυρίζει γιασεμί. Και το πρωί ξυπνάς να πας στη δουλειά και σταματάς στο Coquelicot και παίρνεις την πιο ωραία φοκάτσα. Και το πιο νόστιμο smoothie μπανάνας, ροδάκινου. Και το βραδάκι στη σκοτεινιά της βόρειας Ευρώπης, κόκκινα ψηλόλιγνα κεριά, ζεστό φαγητό φούρνου και μουσική θα μου κρατούν την καλύτερη συντροφιά. Δε θα νιώθω άγχος αν αρρωστήσω, ούτε για τη σακατεμένη μοίρα της περίθαλψης μου . Δε θα διστάζω να πάω σε δημόσια υπηρεσία υπό το φόβο της αποθαρρυντικής και εγκληματικής αδιαφορίας. Και όχι. Δε με ενοχλεί το κρύο. Με ενοχλεί η απαξίωση της ανθρωπιάς. Ελληνικό φαινόμενο. Κατηγορώ και τον εαυτό μου. Που δε διαμαρτυρήθηκα όταν δε μου έκοψε απόδειξη για να με δει ο πανάκριβος ΩΡΛ. Για να μου κάνει έκπτωση ο απατεώνας. Και εγώ, η ταπεινή baby sitter το δέχτηκα αδιαμαρτύρητα λόγω του πενιχρού εισοδήματος μου. Ντρεπόμουν μετά για λογαριασμό του αλλά περισσότερο για δικό μου. Δεν το είπα σε κανένα. Ντρεπόμουν.

Μακρόσυρτο κείμενο αλλά δεν έχετε παράπονο. Είχατε καιρό να ακούσετε το λόγο μου. Σας φιλώ ζεστά. Και καλό κουράγιο. Η κατάθλιψη προσμένει επικίνδυνα, αντισταθείτε σθεναρά. Οι πωλήσεις των Risperdal και άλλων σκευασμάτων αυξάνονται δραματικά και κάποιοι τρίβουν τα χέρια τους. Αγάπη, σύνεση, σωφροσύνη σύντροφοι. Φιλιά!

*Τίτλος εμπνευσμένος από το άρθρο της Ν. Δασκαλοπούλου στο Εψιλον, στις 17.10.10

11 σχόλια:

monahikoslikos είπε...

Δεν μπήκα να σχολιάσω το κείμενο με το οποίο συμφωνώ στο 80% τουλάχιστον, μπήκα μόνο να ευχηθώ Καλή Χρονιά με υγεία και μια καλή και σταθερή δουλειά για όλους.

miss little sunshine είπε...

Kαλή χρονιά μοναχικέ Λύκε! Σ ευχαριστώ που πέρασες απο μενα. Ευχομαι σταθερή και ευχάριστη δουλειά για όλους κι εγώ!χχ

new-girl-on-the-blog είπε...

..και πόσες είναι οι φορές που έχουμε νιώσει μετανάστες στην ίδια μας τη χώρα..
Εύχομαι να έχουμε δύναμη ν΄αντέχουμε στην πίεση των καιρών..

(εύχομαι κι από δω) Καλή, αρμονική και χαρούμενη χρονιά, γλυκό μου κοριτσάκι!

:-)

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

ΕΥΧΟΜΑΙ ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΓΕΜΑΤΗ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΠΙΤΙΚΟ ΣΟΥ!!!
ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΑ .

miss little sunshine είπε...

Νew girl μου,

Συμφωνώ απόλυτα με αυτά που λες. Ελπίζω να καταφέρω να μείνω θετική καθώς είμαι φύσει αισιόδοξη αλλά πόσο να αντέξω το πλάσμα τις Kασσάνδρες. Σε φιλώ γλυκά κοκκινομπουγατσίνα μου!

miss little sunshine είπε...

Uncle Scrutz καλη χρονια!! Τα πράγματα είναι δύσκολα και κανείς δεν ξέρει που θα βγάλει! Κουράγιο σε όλους μας!

miss little sunshine είπε...

Uncle Scrutz καλη χρονια!! Τα πράγματα είναι δύσκολα και κανείς δεν ξέρει που θα βγάλει! Κουράγιο σε όλους μας!

lidakikm είπε...

miss little sunshine!..Έχω διαβάσει στα...κλεφτά λίγες δημοσιεύσεις σου ως τώρα και κάθε φορά έχω την αίσθηση πως μέσα από τις λέξεις, από τις σειρές των παραγράφων σου βλέπω να παίρνουν σάρκα και οστά δικές μου σκέψεις και συναισθήματα :-) Δεν ξέρω αν είναι καλό για την...υγεία και την ψυχολογία να είναι κανείς τόσο "άνθρωπος" και "ανθρώπινος" στην εποχή και την κοινωνία που ζούμε, είναι ωραίο ωστόσο να πορευόμαστε με λογική και με συναίσθημα, αναλόγως με τις περιστάσεις και να θυμόμαστε πως όσο κι αν θέλουν να μας κάνουν: δεν είμαστε μηχανές!..Σου εύχομαι ολόψυχα μια καλή χρονιά, με υγεία, αγάπη, χαμόγελο κι όλα τα απλά και όμορφα που δίνουν μια ξεχωριστή νότα στην καθημερινότητά μας! Υ.Γ.Πριν από χρόνια, υπήρχε ένα συγκρότημα με το όνομα "Seasons", ένα γκρουπάκι φτιαγμένο από φίλους-συμμαθητές όπου ο καθένας είχε και το όνομα μιας εποχής. Μια "καλησπέρα" από την κοπέλα του...Χειμώνα, λοιπόν, στο κορίτσι του Φθινοπώρου :-)

miss little sunshine είπε...

Γεια σου Λιδακι!!

Συγνωμη για την καθυστερημενη απάντηση, μόλις ειίδα το σχολιο σου. Σ ευχαριστώ πολύ για τις κλεφτές επισκέψεις, μ αρέσουν και τις εκτιμώ ιδιαίτερα!!Seasons ειπες;;; Για δωσε λεπτομέρειες! Νομίζω πως μου φυγε το φθινόπωρο, πάει να έρθει η άνοιξη και ας με σπρώχνει ο φρικτός αέρας προς το αντίθετο. Να ρχεσαι να τα λέμε! Φιλιά!!

lidakikm είπε...

Σ' ευχαριστώ πολύ για το καλωσόρισμα miss little sunshine!!! Τώρα αισθάνομαι λιγότερο...παράνομη τριγυρίζοντας στις σελίδες σου :-) Είναι τόσο περίεργοι οι καιροί που ζούμε...Άλλες φορές ξεκινάει κανείς με πείσμα και κουράγιο να το παλέψει όπως και όσο μπορεί κι άλλοτε νιώθει τόσο αδύναμος και λίγος να κάνει οτιδήποτε ή αναρωτιέται αν πραγματικά αξίζει τον κόπο. Και τότε, έρχονται κείμενα και σκέψεις όπως αυτά του blog σου, κι αισθάνεται κανείς πως δεν είναι μόνος ούτε...περίεργος: κι άλλοι νιώθουν και σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο! Γι' αυτό σ' ευχαριστώ και πάλι για την αποδοχή!
Υ.Γ. Οι Seasons ήταν ένα γκρουπ συμμαθητών στα χρόνια του Λυκείου - του δικού τους...Λυκείου, γιατί εμείς ήμασταν λίγο μικρότερες τότε ;-) Ο κάθε μουσικός είχε το όνομα μιας εποχής: ο Σάββας στα φωνητικά ήταν ο...Χειμώνας * ο Κωστής στο μπάσο, το...Φθινόπωρο * ο Νικηφόρος στα ντραμς, η Άνοιξη * ο Ηλίας σε κιθάρα και φωνητικά, το Καλοκαίρι. Κάποιοι ακολούθησαν τελείως διαφορετικές πορείες μετά την αποφοίτηση, κρατώντας ωστόσο ζωντανές φιλίες και αναμνήσεις. Άλλοι έκαναν την αγάπη τους επάγγελμα και θυμούνται εκείνα τα χρόνια σαν την αρχή για κάτι μεγάλο και όμορφο που ακολούθησε :-) Τον ένα από αυτούς είχα την τύχη να ακούσω σε ανύποπτο χρόνο με το σχήμα του Τουρνά κι αργότερα, έχοντας παρεούλα τον αγαπημένο μου...Χειμώνα, τον ακούσαμε με το σχήμα του Μουζουράκη ;-)

miss little sunshine είπε...

Χαχαχα, πολύ χαίρομαι που γνωριστήκαμε! Το φθινόπωρο είναι η μεγάλη μου αγάπη, ο χειμώνας πολύ καλό άτομο, τον γνώρισα κι εγώ ένα βράδυ στο ΚΟΥΚΟΥ. Δε θυμάμαι εμείς αν έχουμε ιδωθεί! Φιλιά πολλά και σε υπερευχαριστώ για τις επισκέψεις!