La vie est belle a Paris

La vie est belle a Paris

Τετάρτη 7 Μαρτίου 2012

Βραδινές, δεύτερες σκέψεις

*Τι κάνεις όταν είσαι περήφανη για την απλότητα του χαρακτήρα σου αλλά τα 2 ΧΧ γονίδια που σε κάνουν γένος θηλυκό σου βουίζουν στο αυτί πως λίιιιιιγος ρομαντισμός σε ηρεμεί σαν λεβάντα στη φουρτούνα μίας συμβίωσης με έναν άνθρωπο; Και αν δεν τον έχεις καθόλου, γιατί να νιώθεις ενοχές; Αριστερή και ρομαντική γίνεται;;; Γδύνομαι προκλητικά και ευθαρσώς από κάθε ενοχή και λέω πως γίνεται!
Μου είναι δύσκολο να μαντεύω αν είναι ευτυχής μαζί μου. Μου είναι δύσκολο να κατανοήσω ή να σκαρφιστώ αν το πάθος και ο ενθουσιασμός ο δικός μου έχει καθρέφτη. Με πληγώνει το να βλέπω πως μόνο εγώ βλέπω χρώματα. Ισως κάνω σα μωρό, αλλά έφτασα σχεδόν τα 30 και δύσκολο να αλλάξεις τον πυρήνα της προσωπικότητας μου. Λάμπει μέσα μου ο υπέρτατος ενθουσιασμός για πράγματα που αγαπώ και φουντώνει η μεγάλη απέχθεια προς συνήθειες, ήθη, πιστέυω που με απωθούν.
Πώς να πνίξεις τη χαρά ενός μικρού παιδιού; Δε μου αρέσει να μου πνίγουν τη χαρά μου. Γιατί δεν πνίγεται ουσιαστικά. Πιέζεται και στα πλάγια φουσκώνει. Και μετά σκάει. Και το σκάσιμο κάνει ενα μπαμ σαν εξάτμιση και προκαλεί αμηχανία.
Θέλω ένα πάτωμα σταθερό. Αλλά το πάτωμα αυτό δεν αρκεί. Θέλω και χρώματα στους τοίχους. Και ζωγραφιές, και μυρωδιές απο φρέσκα βουτυρένια κουλούρια στην κουζίνα και τουλίπες στο βάζο.Δε μου φτάνει το πάτωμα. Και αν αυτό είναι κρύο δε μου αρέσει και πολύ. Γιατί είμαι τόσο ενθουσιώδης που ο,τιδήποτε σκοτώνει τις μουσικές από τα αυτιά μου, τις νεραιδούλες από τα μάτια μου, τις μυρουδιές από την αρβανίτικη μυτούλα μου, μου παγώνει την καρδιά.
Κάποτε μου έλεγαν να μην είμαι τόσο συναισθηματική, να επικρατεί η λογική. Ε, λοιπόν αποφάσισα πως η λογική με αφήνει τόσο αδιάφορη, όσο μία είδηση περί εγκαινίων ενος χαμπουργκεράδικου στην Πέτρου Ράλλη. Είμαι 30 χρονών και είμαι περήφανη για τον διάχυτο συναισθηματισμό μου. Αυτός είναι που με χαρακτηρίζει, κυρίως καλο κάνει και αυτός είναι πηγή που αγαπώ τόσο πολύ τους συνανθρώπους μου, που είμαι αριστερή, που αγαπώ τα μωρά, που έχω μάθει να μην κατακρίνω σχεδόν ποτέ τις ψυχολογικές αδυναμίες των άλλων.
Κληρονόμησα εναν εκρηκτικό χαρακτήρα. Εναν χαρακτήρα που στις περισσότερες εκφάνσεις της ζωής μου με εμπνέει. Η μετριότητα και η συναισθηματική μετριοφροσύνη δε με αφορύν καν. Αγαπώ να με αγαπούν αλλά περισσότερο λατρεύω να κάνω ευτυχείς αυτούς που αγαπώ. Στα τριάντα μου αποφάσισα πως είμαι πολύ μικρή ακόμα για να κάνω εκπτώσεις και να συγκρατούμαι. Στα εξήντα θα το ξανασυζητήσω.
 Καλη σας νύχτα αγαπημένοι μου. Αλληλεγγύη, συντροφικότητα και επανάσταση ενάντια στα άσχημα.

*photo:www.fluidr.com/photos/linlaw39

6 σχόλια:

Εγώ® είπε...

Μην αλλάξεις....για τίποτα...για κανέναν...
Μην αλλάξεις γιατι ο καθρέφτης θα σταματήσει να σε δείχνει..και η ψυχή σου θα γίνεται κάθε μέρα και μικρότερη...
Θα είναι δύσκολο να την μαζέψεις απο το πάτωμα μετά...θα χρειαστεί να σκύψεις...
Και εγώ δεν θέλω να σε δώ σκυφτή...δεν σου πάει....
Λίγο αν λύγισαν τα πόδια σου...στηρίξου και ίσιωσέ τα ξανά..και ποτε μην ξαναρωτήσεις τον εαυτο σου αν ειναι σωστό αυτό που είσαι...στο λέω εγώ..ΕΙΝΑΙ ΣΩΣΤΟ.
Σ αγαπώ πολύ

Homo Pacificus είπε...

Μαζί σου!

miss little sunshine είπε...

Αγαπημένη μου Εγώ,

Πόσο μα πόσο σας έχω στο μυαλό αυτές τις μέρες, δε φαντάζεσαι! Και ειδικά αυτές τις μέρες σε έχω στο μυαλό και ξέρεις γιατί. Το μωρό σου το ενειρεύτηκα εχτές το βράδυ και μου γλύκανε τον ταραγμένο μου ύπνο. Είναι το βάλσαμο μου τελικά. Σ αγαπώ πολύ και θα μιλήσουμε για κατ ιδίαν συζήτηση. Μου έλειψες!

Ηοmo Pacificus,

Σ ευχαριστώ που είσαι μαζί μου!! Μ αρέσει να έχω παρεούλα. Φιλιά!

new-girl-on-the-blog είπε...

Εκεί κοντά στην αγριεμένη θάλασσα και τον θλιβερό ουρανό να μην κάτσεις πολύ..είναι πολλές οι χαρούμενες χρωματιστές φωνές που ακούγονται να σε καλούν να γυρίσεις κοντά τους..άκου..!

(κοριτσάκι, μου υπόσχεσαι πως από σήμερα, που διαβάζεις αυτά που γράφω εδώ, θα χαμογελάς κάθε μέρα για λίγα δευτερόλεπτα έστω μόνο για σένα; ..και στις 29 του μήνα θα δεις, όλα και όλοι θα σου χαμογελούν-θα στείλω κι εγώ το καλύτερο χαμόγελό μου!)

ΧΧΧ

miss little sunshine είπε...

Φωτεινή μου φιλενάδα! Σ ευχαριστώ πολύ πολυ για τα καλά σου λόγια. Συνήθως η μαυρίλα μου διαλύεται δυναμικά στα επόμενα 5 λεπτά. Ευτυχώς. Πάντα όμως έχω ανάγκη γλυκύτατους ανθρώπους σαν εσένα να μου μιλάνε τρυφερά, μ αρέσει τόσο πολύ και το εκτιμώ ακόμα περισσότερο! Φιλιά μπουγατσάκι μου!!

new-girl-on-the-blog είπε...

Γιούπι! Διαλύθηκε η μαυρίλα!!
:-)))

Σου έχω κάνει πρόσκληση σε παιχνίδι κι αυτή τη φορά θα παίξεις, ναιαιαι;;
(..θα τη βρεις εδώ http://newvoutiaapopshla.blogspot.com/2012/03/blog-post_19.html)

Φιλάκια, ηλιαχτίδα φίλη μου!
:-)